Skutki prawne interpretacji wydanych przez organy podatkowe określał przed wejściem w życie ustawy zmieniającej art. 14b § 2 ordynacji podatkowej. Mówił on, że pisemna interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnych sprawach podatników jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji. Zatem nie można uznać pisemnej interpretacji wydanej w stanie prawnym przed 1 lipca 2007 r. przez organ według aktualnie obowiązujących przepisów niewłaściwy za niewiążącą dla organu obecnie właściwego.
Prawidłowe jest stanowisko, że organ podatkowy, wydając interpretację indywidualną, był związany rozstrzygnięciem zawartym w postanowieniu naczelnika urzędu skarbowego, wydanym zgodnie z brzmieniem ordynacji podatkowej obowiązującym do 30 czerwca 2007 r. Trzeba jednak podkreślić, że w tej sprawie istotna jest również inna kwestia, która w uzasadnieniu sądu nie znajduje swojego rozstrzygnięcia. Chodzi o to, czy powinna mieć miejsce sytuacja, w której działający w imieniu ministra finansów dyrektor izby skarbowej dostaje pod rozstrzygnięcie wniosek o ponowną interpretację w tej samej sprawie (przyjmując, że obie interpretacje dotyczą podobnych spraw).
WSA stwierdził wprawdzie, że organ podatkowy nie mógł merytorycznie rozpatrzyć wniosku, jeśli okazałoby się, że w sprawie objętej zaskarżoną interpretacją została wydana inna interpretacja, niemniej jednak nie stwierdził w uzasadnieniu, czy miejsce miała sytuacja uregulowana art. 14b § 4 ordynacji podatkowej. Zgodnie z nim wnioskujący o wydanie interpretacji powinien złożyć oświadczenie, że w zakresie elementów stanu faktycznego objętego wnioskiem nie miało miejsca rozstrzygnięcie sprawy co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego. W razie fałszywego oświadczenia wydana interpretacja nie wywołuje skutków prawnych.
W wyroku WSA oczekiwać należało jednoznacznego rozstrzygnięcia kwestii będącej przedmiotem dyskusji po zmianie zasad wydawania interpretacji. Sporne było bowiem (i dalej jest), czy jeśli w danej sprawie wydana była interpretacja na podstawie przepisów obowiązujących do 30 czerwca 2007 r., sprawa jest rozstrzygnięta co do jej istoty (w tym wypadku w drodze postanowienia).
Rozstrzygnięcie WSA w swoim ostatecznym skutku jest wprawdzie zbieżne z celem, jaki wydaje się przyświeca art. 14b § 4 ordynacji podatkowej, a więc temu, że w obiegu prawnym nie może znajdować się ponowna interpretacja w tej samej sprawie. Niemniej jednak brak jednoznacznego odniesienia do tego przepisu w dalszym ciągu pozostawia nierozstrzygniętą kwestię ewentualnej odpowiedzialności wnioskującego o interpretację za złożenie fałszywego oświadczenia.
Zespół Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte
