Minister nie buduje zaufania

Tak uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie ([b]sygn. akt III SA/Wa 1916/08[/b]).

Od lat podatnicy, którzy w swoich wnioskach o interpretację przepisów powołują się na wcześniejsze stanowiska fiskusa wydane w podobnych sprawach, są zawiedzeni, że ich wysiłek i zaangażowanie w znalezienie interpretacji odpowiadających ich sytuacji idzie na marne. Organy podatkowe w ogóle nie uwzględniają takich argumentów. W interpretacji zaś pojawia się standardowa formuła, że przywołane przez wnioskodawcę interpretacje „zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania do żadnego innego stanu faktycznego”. Co gorsza, w taki sam sposób traktowane są przywoływane przez wnioskodawców orzeczenia sądów administracyjnych.

– Minister nie może zmieniać korzystnych dla podatników interpretacji poprzez uwzględnienie nowego, niekorzystnego dla podatników orzecznictwa, a nie uwzględniać korzystnego – twierdzą eksperci.

Minister finansów uważa natomiast, że przy wydawaniu interpretacji organ może się jedynie posiłkować rozstrzygnięciami sądów, bez stosowania ich wprost. Bo, jak przekonywał w odpowiedzi na skargę, nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

[srodtytul]Co na to sąd[/srodtytul]

Opinii tej nie podzielił WSA w Warszawie. Przyznał wprawdzie, że orzecznictwo sądowe, w tym sądów administracyjnych, nie ma w polskim systemie prawnym charakteru precedensowego, jednak w zakresie interpretacji podatkowych zyskuje ono szczególnie na znaczeniu.

Wszystko to za sprawą art. 14a [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=7714268B26B00ECDE07788916BBF7419?id=176376]ordynacji podatkowej[/link], zgodnie z którym minister finansów ma dążyć do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w Luksemburgu. Jeszcze większa jest jego rola w eliminowaniu wadliwych interpretacji (art. 14e § 1 ordynacji). Ustawodawca pozwolił mu bowiem na zmianę (z urzędu) wydanej interpretacji ogólnej lub indywidualnej, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, a ma uwzględniać przy tym w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub ETS.

„Skoro więc organ wydający interpretacje indywidualne może w ramach działania ex oficio zmienić wydaną już uprzednio interpretację z racji stwierdzenia jej wadliwości w świetle orzecznictwa sądowego, to tym bardziej ma obowiązek dokonywać analizy tego orzecznictwa w postępowaniu zmierzającym do wydania takiej interpretacji, zwłaszcza w przypadku, gdy na takowe orzecznictwo powołuje się osoba składająca wniosek o jej wydanie” – napisał w uzasadnieniu WSA.

[srodtytul]Liczy się każdy wyrok [/srodtytul]

Orzeczenie WSA w Warszawie ważne jest także z tego względu, że – jak uznał sąd – obowiązujący od 1 lipca 2007 r. art. 14e § 1 ordynacji wychodzi poza zasadę związania wyrokiem tylko w sprawie, w której on zapadł, i nadaje orzecznictwu sądów administracyjnych walor normatywny także w stosunku do innych indywidualnych spraw załatwianych w drodze interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacji indywidualnych). Od tej daty, w ocenie WSA, [b]orzecznictwo to stało się istotnym miernikiem legalności wydawanych interpretacji indywidualnych. Jego nieuzasadnione pomijanie narusza zapisaną w art. 121 § 1 ordynacji zasadę prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. [/b]

To może być powodem uchylenia interpretacji indywidualnej przez sąd.