Dżentelmeni czyli mocny sojusz dżungli i zoo

Superspecjaliści od najnowszych terminologii w świecie produkcji audiowizualnej spierają się, czy serial „Dżentelmeni” to spint-off, czy coś z uniwersum fabuły z 2019 r. Dla widzów to tylko „słowa, słowa”, które nie są potrzebne, by ogłosić, że nowa rewelacja zabarykadowała się na szczycie notowań platformy streamingowej i świetnie tę ośmioodcinkową produkcję się ogląda.

Holmes i Tarantino

Aura znana z historii Conan Doyle’a o Sherlocku Holmesie, czyli flegmatyczne po brytyjsku i pełne sarkazmu dialogi spotykają się z ciętością i wyrafinowaną wulgarnością słownych pojedynków z Quentina Tarantino. Ta zaś hybrydowa formuła jest jednocześnie stylowa i pikantna, co potwierdza udział Edwarda Foxa, etatowego dżentelmena znanego z „Dnia szakala”, w roli ojca.

Gdy rzecz podstawowa, że „ten serial koniecznie trzeba obejrzeć”, jest już jasna, można powiedzieć, że film „Dżentelmeni” nakręcony był z perspektywy właściciela narkotykowego imperium, który po latach walki – czasami z maczetą w ręku, na trudnym rynku, chce sprzedać swój życiowy dorobek. Tymczasem serial zaczynamy oglądać z perspektywy kapitana kontyngentu ONZ Eddiego Hornimana (Theo James).

W pierwszej minucie musi rozwiązywać spory dotyczące przepuszczania baranów przez granicę Turcji i Syrii, a w chwilę potem, wezwany do książęcej posiadłości swojego ojca w Anglii, barany widzi i, owszem, jak strzygą trawnik przed siedzibą rodu – generalnie jednak baranów nie brakuje w jego rodzinie.

Jest nim z pewnością starszy brat Freddy (Daniel Ings). To on i jego nałogi pakuje arystokratyczną familię w kłopoty i zmusza, by negocjować pokój z pewną rodziną z Liverpoolu, utrzymującą, że handluje tylko makrelami. Jak w „Operze za trzy grosze” targ to tylko przykrywka, zaś kapitan musi stawić czoła niejednej mafii, by ratować siebie, brata, rodzinę, pałac i wielowiekowe dziedzictwo angielskiej arystokracji.

Film i serial mają wspólne DNA

Guy Ritchie wedle obecnej terminologii jest kreatorem serialu, za scenariusz i reżyserię odpowiada spora grupa rzemieślników i mistrzów, którzy stwierdzili że film i serial mają wspólne DNA, oparte na połączeniu dwóch światów – arystokracji i mafii.

Pierwsza ma posiadłości, drogie przyzwyczajenie, dekadencję i herby, przede wszystkim zaś długi, a druga – siłę napędową, pomysły – nie zawsze zgodne z prawem, i mnóstwo pieniędzy, jakie trzeba uprać i zainwestować. Mariaż arystokratów, którzy uważają, że żyją pod ochroną jak w zoo, i mafiosów, którzy stosują prawa dżungli, nie jest więc, jak można sądzić, mezaliansem, lecz naturalnym sojuszem.

Sarkazm twórców oparty zaś jest na refleksji, że obecni arystokraci to potomkowie dawnych, uszlachconych przestępców i nie można się przejmować pałacowo-salonową przebieranką, bo dla wszystkich najważniejsza jest władza i kasa.

Guy Ritchie ma coś na ten temat do powiedzenia, ponieważ jego ojciec, tak jak główny bohater filmu, był kiedyś kapitanem elitarnego brytyjskiego oddziału, oboje zaś rodzice po rozwodzie, weszli w drugie związki z baronami. On sam zaczynał jako nastoletni goniec w produkcji filmowej i wżenił się w majątek królowej pop Madonny, co było takim sukcesem jak jego film „Przekręt”.