Wolę jogę od botoksu

[b]Rz: Film Toma Forda „A Single Man” od czasu swoich pierwszych pokazów na ostatnim festiwalu w Wenecji jest wymieniany jako jeden z poważnych kandydatów do Oscarów. Ford zasłynął jako projektant mody, ale za kamerą stanął po raz pierwszy. Nie bała się pani współpracy z tak niedoświadczonym reżyserem?[/b]

Znamy się od lat. Pierwszy raz spotkaliśmy się w 1998 roku, projektował wówczas dla mnie strój. Był profesjonalny, a jednocześnie przyjazny. Potem od czasu do czasu widywaliśmy się. Aż niedawno przysłał mi scenariusz. No cóż, gdy przyjaciel składa ci jakąś propozycję, zawsze myślisz: „Boże, a jak tekst będzie niedobry? Przecież nie chcę mu odmawiać...”. Ale z „A Single Man” nie miałam problemu, bo od razu zrobił na mnie wielkie wrażenie. Współpracy z Tomem, mimo jego braku doświadczenia, też się nie obawiałam. Panuje stereotyp, że ktoś, kto żyje w świecie mody, musi być płytki i próżny. Daje się porwać blichtrowi i ślizga po powierzchni świata. Ale Tom jest człowiekiem niezwykle wrażliwym i myślącym. Dlatego natychmiast wysłałam do niego e-maila: „Wchodzę w to.”

[b]Zagrała pani przyjaciółkę geja, wierną, wspaniałą i w pewien sposób w nim zakochaną.[/b]

Byłam zachwycona delikatnością, z jaką Tom i jego współscenarzyści nakreślili relacje tej pary, która zna się od 25 lat i wie, że może w trudnych chwilach na siebie liczyć. A miłość? To trudna sprawa. Widziałam niejedną kobietę, która była zakochana w geju. Bywa przecież, że wielka przyjaźń zamienia się w uczucie, które nie może się spełnić.

[b]W „A Single Man” po raz pierwszy partnerowała pani Colinowi Firthowi.[/b]

Od dawna chciałam się z nim spotkać na planie. Potem okazało się, że on również miał ochotę zagrać ze mną. Cieszyliśmy się na tę współpracę i może dlatego wszystko się dobrze ułożyło. A nie mieliśmy dużo czasu, żeby się zaprzyjaźnić. Przed zdjęciami spotkaliśmy się tylko raz, w holu hotelowym. Była niedziela. Pogadaliśmy, a już we wtorek stanęliśmy razem przed kamerą. Czasem tak się w tym zawodzie zdarza.

[b]Lubi pani grać?[/b]

Mam mnóstwo zajęć i wielką wagę przywiązuję do swojego życia rodzinnego. Ale bez aktorstwa czułabym się znacznie mniej szczęśliwa i spełniona.

[b]Czy należała pani do tych nastolatek, które „od zawsze” chciały być aktorkami?[/b]

Tak i nie. Nie, bo byłam małą, chudą dziewczynką w wielkich okularach. Na dodatek rudą, niewysportowaną i z poczuciem obcości, bo mój ojciec był sędzią wojskowym, stale zmienialiśmy miejsce zamieszkania i nigdzie nie czułam się u siebie. A tak, bo to najczęściej takie właśnie samotne brzydule-fajtłapy marzą, by rozkwitnąć na scenie i stać się obiektem zachwytów. Więc i ja marzyłam, choć nawet w najśmielszych snach nie wyobrażałam sobie, że mogę kiedyś grać w filmach, spotykać się z wielkimi artystami i chodzić po czerwonych dywanach. Chciałam występować w jakimś teatrze. I, prawdę powiedziawszy, też wydawało mi się to wówczas dość nierealne. Od swoich kompleksów uciekałam w książki. Powoli moje zainteresowanie literaturą i sztuką zrodziło ciekawość kina. Dlatego na uniwersytecie w Bostonie zaczęłam uczuć się aktorstwa.

[b]Po studiach przez prawie dziesięć lat grała pani w soap-operach, m.in. bardzo popularnej w USA serii „As the World Turns”. Jak pani ten okres wspomina?[/b]

Praca w telewizyjnych tasiemcach może nauczyć rzetelności, pracowitości i punktualności. A także samodzielności. W soap-operach nikt nie ma czasu, żeby dyskutować na temat postaci czy sytuacji. Dostajesz tekst i masz go zagrać. Sam musisz się przygotować.

[b]Mam wrażenie, że przełomem w pani karierze była rola w filmie Roberta Altmana „Na skróty”.[/b]

Nie bardzo wiem, co to znaczy „przełom”, czy jak mówią niektórzy „punkt zwrotny” w karierze aktorskiej. Może czasem powodzenie przychodzi nagle i aktor czuje, że jedna rola wyniosła go do góry. Ale w moim przypadku szło bardziej płynnie. Nie było wielkiej trampoliny, od której odbiłam się, żeby wyskoczyć w górę. Ciężko pracowałam. Obraz „Na skróty” był ważny, ale to był film zespołowy. Kilkunastu aktorów miało w nim równorzędne role. Może dlatego nie poczułam przełomu, choć potem rzeczywiście zaczęłam dostawać coraz ciekawsze propozycje. Wówczas liczyło się dla mnie spotkanie z Altmanem.

[b]To była chyba jedna z najważniejszych osób w pani zawodowym życiu...[/b]

I to jeszcze zanim los pozwolił mi z nim pracować. Dzięki niemu uwierzyłam w swój zawód. Jeszcze jako studentka uniwersytetu bostońskiego, w 1977 roku obejrzałam „Trzy kobiety”. Odtąd żyłam w kulcie jego filmów. Proszę sobie wyobrazić, co poczułam, gdy piętnaście lat później usłyszałam w słuchawce: „Dzień dobry, mówi Bob Altman. Wiesz, kim jestem?”. Zaczęłam się śmiać, bo myślałam, że któryś z moich przyjaciół robi sobie żarty. Kiedy dotarło do mnie, że to naprawdę Altman, wyrosły mi skrzydła. Potem pracowaliśmy razem przy „Kto zabił ciotkę Cookie?”. Kiedy umarł, poczułam ukłucie w sercu.

[b]Dzisiaj ma pani w dorobku cztery nominacje do Oscara. Pracowała pani ze świetnymi reżyserami: Ridleyem Scottem, Paulem Thomasem Andersonem, braćmi Coen, Stevenem Spielbergiem, Lasse Hallstromem, Stephenem Daldrym, Fernando Meirellesem. Czego pani oczekuje od reżysera?[/b]

Jasnej wizji, co chce osiągnąć. Kiedy na planie ktoś mi powie: „Tego i tego oczekuję od sceny”, wiem, jak mam grać. Poza tym reżyser musi umieć dobrze dobierać aktorów. Nie wystarczy obsadzić role najlepszymi, trzeba jeszcze wyczuć, czy połączy ich „chemia”.

[b]Stworzyła pani na ekranie całą galerię postaci nieprzystosowanych – grała kobiety zestresowane, cierpiące z powodu bezdzietności, narkomanki, osoby niedające sobie rady z życiem.[/b]

Poczucie dramatyzmu życia wyniosłam z domu. Ojciec, jak wspomniałam, był sędzią wojskowym, matka – pracownikiem społecznym. Stale ocierałam się o ludzkie tragedie. Ale nie sądzę, żebym była przywiązana jedynie do ciemnej strony człowieka. Lubię w różnych opowieściach szukać nadziei, jasności.

[b]Od czasu „Boogie Nights” chętnie gra też pani matki.[/b]

Te role są mi bliskie. W końcu większość z nas wcześniej czy później decyduje się urodzić dziecko. Nie ma w tym nic niezwykłego. To część ludzkiego życia. I część mojego, bo mam dwoje dzieci.

[b]A pani role w hitach w rodzaju „Zaginiony świat. Jurassic Park” czy „Hannibal”?[/b]

Przygody, dzięki którym aktor może wzmocnić swoją popularność i wesprzeć nazwiskiem mniej oczywiste projekty. A czasem wielkie wyzwania. Takie jak w „Hannibalu”, gdzie dostałam rolę w spadku po Jodie Foster. Dziennikarze pytali, czy nie boję się porównań. Gdybym się bała, wyszłabym na plan sparaliżowana. Postanowiłam nie naśladować jej gry, tylko być sobą.

[b]Mówi pani o skromniejszych projektach. Czy ostatni kryzys finansowy się na nich nie odbił?[/b]

Oczywiście, że tak. Jeszcze niedawno nie było tak trudno zebrać na film 5 milionów dolarów. Dzisiaj taka suma jest duża, bo kino niezależne zawsze opierało się na niespecjalnie zamożnych sponsorach, a oni w kryzysie ucierpieli. Wiele interesujących projektów rozpada się. A jeśli uda się doprowadzić do zdjęć, coraz częściej zdarza się, że trzeba nakręcić film w trzy, cztery tygodnie. Zdjęcia do „A Single Man” trwały tylko 21 dni!

[b]Zagrała pani w dwóch filmach swojego męża Barta Freundlicha. Jak układa się współpraca z bliską osobą?[/b]

Nam bardzo dobrze. Bart jest profesjonalistą, zamieniamy się z małżeństwa w parę reżyser-aktorka. I miło, że możemy być dłużej ze sobą, także w pracy. W „Trust the Man” wystąpiły także nasze dzieci. Tak naprawdę chyba musiały, bo gdy oboje pracowaliśmy, kto miał się nimi zajmować?

[b]Chciałaby pani, żeby zostały aktorami?[/b]

Za wcześnie o tym mówić. Liv ma 7 lat, a Caleb 12. Nie wiem, co będą chciały robić w przyszłości. Wiem jedno. Nie cierpię, gdy pytane o przyszłość maluchy odpowiadają: „Chcę być sławny”. Wszystko się we mnie wtedy burzy. Mówię: „Dziecko, powiedz, że chcesz byś lekarzem, strażakiem, pisarzem, hydraulikiem. Sława to nie zawód”.

[b]Jednak dzieci celebrytów zwykle też chcą być sławne. Są przyzwyczajone do luksusów i oklasków.[/b]

Koszmar. Nasze dzieci żyją zwyczajnie. Chodzą do normalnych szkół, jeździmy po Nowym Jorku metrem, mamy w Greenwich Village swoje ulubione restauracyjki. Liv nie nosi sukienek od Donny Karran. Idziemy razem na zakupy, buszujemy w H&M, a potem jeszcze Liv ma do mnie pretensje, że jestem rozrzutna.