Uwiedziony przez Viscontiego?

[b]Czytaj też - [link=http://www.rp.pl/artykul/9148,511910_Spadkobierca_XIX_wieku_.html]Spadkobierca XIX wieku [/link][/b]

Andrésen stał się nie tylko obiektem westchnień przedstawicieli obojga płci, ale też inspiracją dla artystów i bohaterem wielu sensacyjnych doniesień. Zainteresowanie jego osobą trwa do dziś i przybiera różne formy.

[srodtytul] Uwielbiany przez ekipę [/srodtytul]

Luchino Visconti przygotowując „Śmierć w Wenecji” długo nie mógł się zdecydować, komu powierzyć rolę Tadzia. Na początku, chcąc być wierny powieści Tomasza Manna, postanowił, że młodego, czarującego efeba zagra Polak. Poszukiwania w wielu polskich szkołach nie przyniosły jednak rezultatów. Kiedy znalazł kandydata, we włoskiej prasie pojawiły się pogłoski, że Tadzia grać będzie… dziewczyna. Visconti niczemu nie zaprzeczał i tuż przed rozpoczęciem zdjęć przedstawił wszystkim 14-letniego Szweda Björna Andrésena, którego fizys wydawała się idealna do opowiadania Manna. Rola Tadzia nie była jego filmowym debiutem. Rok wcześniej pojawił się w szwedzkiej „Historii miłości”. Wszyscy podkreślają, że na planie „Śmierci w Wenecji” stał się obiektem uwielbienia niemal całej ekipy, a reżyser wprowadzał go szybko w arkana nocnego życia.

Prasa wielokrotnie rozpisywała się na temat preferencji seksualnych Björna Andrésena. Sugerowano, że mógł być uwiedziony przez Viscontiego. On sam odrzucił sugestie, że jest gejem. Przyznał jednak, że współpraca z reżyserem bywała dla niego koszmarem. W jednym z wywiadów zwierzył się, że Visconti nie kryjący swych skłonności homoerotycznych zabierał go do klubów gejowskich i bezceremonialnie przedstawiał przyjaciołom jako swą najbardziej atrakcyjną zdobycz. Po tych praktykach Björn otrzymał sporo ofert w filmach erotycznych, a po latach – intratną propozycję zagrania homoseksualisty. Wszystkie jednak odrzucił. W filmie wystąpił jeszcze kilkakrotnie, m.in. w „Bluff Stop” (1977), „The Simple-Minded Murder” (1982), czy „Peas and Whiskers” (1986), ale w żadnym nie udało mu się powtórzyć sukcesu Tadzia.

Dziś mieszka z żoną i córką w Sztokholmie, poświęcił się muzyce i do niedawna występował z zespołem Erics Sven.

Muzyka właściwie była jego pasją od dzieciństwa. Planował studia na Akademii Muzycznej w Sztokholmie. Zawirowania wokół „Śmierci w Wenecji” sprawiły, że studiów jednak nie ukończył. Brał za to prywatne lekcje u renomowanych nauczycieli.

Media jednak nie dawały mu spokoju. W 1976 roku sugerowano, że jest zamieszany w morderstwo Sala Mineo, amerykańskiego aktora, z którym, jak pisano, miał romans. Wiadomość szybko okazała się plotką. W latach 80. słuch po nim zaginął. Pisano, że zmarł z przedawkowania narkotyków, twierdzono też że zginął w wypadku samochodowym. Potem pojawiła się najbardziej sensacyjna wiadomość, powtarzana wielokrotnie przez różnych krytyków, także w Polsce. Według niej Björn Andrésen powrócił triumfalnie do świata filmu za sprawą zakochanego w nim Pedro Almodovara. Jest transwestytą ukrywającym się pod pseudonimem Bibi Andersen na cześć szwedzkiej aktorki Bibi Anderson. Wieść przyjęto jako sensację. Problem w tym, że mimo sporego podobieństwa Bibi do Björna są też między nimi istotne różnice. Pomijając nazwiska Andersen i Andrésen biografie obu postacie nie bardzo dają się złożyć w jedno, choćby dlatego, że Björn urodził się 26 stycznia 1955 roku w Sztokholmie, Bibi zaś 13 lutego 1954 roku w Madrycie, jako Manuel Fernandez Chica.

[srodtytul]Bohater inspirujący [/srodtytul]

Wizerunek Tadzia stworzony przez Andrésena budzi niesłabnące zainteresowanie. Amerykański historyk filmu Lawrence J. Quirk we wznawianej wielokrotnie książce „Wielki filmy romantyczne” zauważył, że niektóre ujęcia filmowego Tadzia można oprawić w ramki i powiesić na ścianach Luwru i Watykanu, gdyż stanowią kanon idealnego piękna.

Na jednym z portali zdjęcie 12-letniego Szweda w srebrnych barwach otoczone jest wiankiem pulsujących serduszek, a lista wielbicieli wydłuża się niemal każdego dnia.