Na początku bliższe było Ciecierskiemu malarstwo figuratywne, dopiero w latach 80. skupił się na pejzażu przedstawianym syntetycznie w formie niemal czystej abstrakcji. Tworzy także reliefowe kompozycje, które składają się z nałożonych na siebie małych olejnych obrazków, tworzących fakturowe warstwy. W ostatnich latach powstały kompozycje złożone z wielu fotografii zlewów z kolorową wodą po umyciu pędzli. Artysta pokazuje sam proces twórczy, na zdjęciach nie pojawia się żadne dzieło.
Urodził się w Krakowie. Ukończył warszawską ASP (1971 r.). Mieszka w Warszawie. Jego prace znajdują się w prestiżowych kolekcjach krajowych i zagranicznych.
Jerzy Duda-Gracz (1941 – 2004)
Malarz, rysownik, scenograf, publicysta, pedagog. Jeden z najpopularniejszych współczesnych artystów polskich. Jego twórczość publicystyczno-moralizatorska zawsze wzbudzała skrajne emocje.
Bohaterowie Dudy-Gracza o zdeformowanych sylwetkach uosabiają ludzkie wady: chamstwo, głupotę, zakłamanie, lenistwo. Artysta uwieczniał prowincjonalny świat, z którego się wywodził (cykle „Portrety” i „Motywy Polskie” z lat 1968 – 1980), w sposób satyryczny komentował życie społeczno-polityczne („Hamlet Polny”, „Jeźdźcy Apokalipsy, czyli Fucha”, „Exodus” znajdujący się obecnie w zbiorach watykańskich).
Po 1983 r. powrócił do krainy dzieciństwa. Okres ten zamyka cykl „Obrazów jurajskich”, w których rzeczywistość splata się z przeszłością Dominują dwa wątki: motyw śmierci (odniesienie do sarmackiego portretu trumiennego) oraz temat „Drogi” (czas przemijania, odchodzenia).
Kolejny, tworzony od 1986 r. cykl „Obrazów prowincjonalno-gminnych”, jest również refleksją nad upływem czasu, próbą identyfikacji źródeł twórczości. Kiedy Duda-Gracz stwierdził, że „przeszły mu już naiwne pasje poprawiania świata”, skupił się na cyklu obrazów będących malarską interpretacją kompozycji ulubionego mistrza Fryderyka Chopina (1999 – 2004).
Urodził się w Częstochowie, zmarł w Łagowie. Studiował na Wydziale Grafiki katowickiej filii ASP w Krakowie. Dyplom zrobił w 1968 r. Jego prace znajdują się w zbiorach muzealnych i w kolekcjach prywatnych.
Maria Jarema (1908 – 1958)
Malarka, rzeźbiarka. Na początku skupiła się na rzeźbie. Tworzyła m.in. portrety i postacie o syntetycznej formie. Dość szybko zamieniła dłuto na pędzel. Inspirował ją impresjonizm i dokonania Cezanne’a.
Już w końcu lat 30. wypracowała własny, rozpoznawalny świat, pełen organicznych, przenikających się form, świat, w którym cienka linia dzieli sztukę figuratywną od przedstawień niemal abstrakcyjnych.
Fascynowała ją postać ludzka, jej miejsce w przestrzeni, a także przedstawienie ruchu w obrazie. Nigdy nie poddawała się obowiązującym modom ani trendom. Szczególne uznanie budzą dzieła, które powstały w ostatnich trzech latach jej życia, m.in. cykle „Figury”, „Chwyty”. Przedstawiają powtórzone i często nałożone na siebie schematy oczu, ust, czasem całych twarzy lub postaci, które artystka z czasem sprowadza do syntetycznych znaków.
Urodziła się w Starym Samborze, zmarła w Krakowie. Studiowała w krakowskiej ASP w pracowni rzeźby prof. Xawerego Dunikowskiego (1929 – 1935). Na początku lat 30. była związana z Grupą Krakowską. Po wojnie była współzałożycielką nowej Grupy Krakowskiej.
Współpracowała z teatrem Cricot prowadzonym przez jej brata Józefa Jaremę oraz z powojennym Cricot 2 Tadeusza Kantora (była jego współzałożycielką). Projektowała kostiumy i scenografię. Pomimo lewicowych poglądów w czasach socrealizmu jako jedna z niewielu wycofała się z oficjalnego życia kulturalnego.
Tam można znaleźć cały ranking: www.kompassztuki.pl
