Ten niezwykły wapienny monolit waży 1650 ton. Jest to graniastosłup o długości 19,6 metra i szerokości ścian 6 oraz 5,5 metra.
Na okaz ten natrafili naukowcy z Niemieckiego Instytutu Archeologicznego podczas badań prowadzonych na terenie antycznego kamieniołomu położonego w pobliżu ruin miasta Baalbek założonego przez Fenicjan (Grecy nazywali je Heliopolis – Miasto Słońca). Stanowisko to znajduje się w prowincji Al-Bika w dolinie Bekaa, około 90 km na północny wschód od stolicy Libanu Bejrutu.
Starożytny kamieniołom ulokowany jest na zboczu wzgórza. Wykuwane i obrabiane tam bloki zsuwano do położonego niżej, oddalonego o niecały kilometr kompleksu rzymskich budowli. W 1984 roku kompleks został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Ze źródeł pisanych wiadomo, że z kamieniołomu korzystali Rzymianie; wydobywali budulec do zespołu świątyń w tym mieście, a także do budowy term, willi itp. Niemieccy archeolodzy ustalili, że gigantyczny blok wykuty został około 27 roku p.n.e.
W kamieniołomie opodal kompleksu świątynnego w Baalbek znajdują się także inne gigantyczne bloki, jednak mniejsze od ostatnio odkrytego. Jeden z nich, dotychczas uważany za największy, waży 1240 ton. Trzeci co do wielkości blok nosi nieformalną nazwę Hajjar al-Hibla (Kamień Ciężarnej Kobiety) i waży 1000 ton.
– Doskonały poziom obróbki wskazuje, że blok został już ukończony i przeznaczony do transportu w całości, a nie w częściach – wyjaśnia libańska archeolog Jeanine Abdul Massih.
Prawdopodobnie miał zostać użyty do budowy imponującej świątyni Jowisza. Z tej budowli zachowało się sześć ogromnych kolumn i 27 bloków, też bardzo dużych, ale znacznie ustępujących rozmiarami tym pozostawionym w kamieniołomie.
Archeolodzy nie ustalili, w jaki sposób transportowano potężne bloki skalne i przy użyciu jakich urządzeń umieszczano je w przeznaczonych do tego miejscach. Niewykluczone, że w przypadku największych bloków zadanie to okazało się niewykonalne, przekraczając możliwości ówczesnej techniki.
