Sprawa dotyczyła nałożenia na właściciela samochodu obowiązku dokonania opłaty za postój w strefie płatnego parkowania. Właściciel przekonywał, że obowiązek ten nałożono na niego bezprawnie, ponieważ w miejscu, gdzie zostawił auto nie oznaczono stanowisk postojowych znakami poziomymi, w tym nie wytyczono linii wyznaczającej pas postojowy. Tymczasem, jak wskazał kierowca, art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych wymaga dla pobrania opłaty za postój pojazdu wyznaczenia miejsca postoju pojazdu w strefie oznaczonej znakiem D-44, jednocześnie znakiem pionowym D-18 oraz adekwatnymi znakami poziomymi P-18 albo P-19, P-20, P-24.

Zajmujące się sprawą Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że obowiązek uiszczenia opłaty za parkowanie istnieje na całym wydzielonym obszarze stanowiącym strefę płatnego parkowania, tj. na każdej drodze publicznej w tej strefie. Obowiązek dotyczy każdego miejsca w tej strefie, które może być faktycznie wykorzystane do parkowania. SKO skwitowało że tym bardziej taki obowiązek ciąży w przypadku parkowania w miejscach przeznaczonych do parkowania, na których brak jest oznakowania poziomego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uznał, iż stanowisko SKO zgodnie z którym obowiązek uiszczenia opłaty dodatkowej za parkowanie istnieje na całym wydzielonym obszarze stanowiącym strefę płatnego parkowania, tj. na każdej drodze publicznej w tej strefie – nie jest trafne.

W sprawie kluczowe znaczenie miało rozumienie użytego w art. 13b ust. 1 u.d.p. określenia "wyznaczone miejsce", z którym koresponduje treść art. 13b ust. 6 pkt 1 u.d.p. mówiąca o wyznaczaniu w strefie płatnego parkowania miejsc przeznaczonych na postój pojazdów.

- W powszechnym rozumieniu wyrażenie "wyznaczyć" oznacza "wytyczyć coś, określić granice, bieg czegoś za pomocą linii, znaków" (Słownik języka polskiego, PWN, Warszawa 1994). Wyznaczone miejsce jest to więc wydzielona za pomocą linii albo znaków powierzchnia określonego terenu. Wyrażenie "wyznaczone miejsce" użyte w art. 13b ust. 1 u.d.p. oznacza zatem wyznaczone za pomocą linii lub znaków odpowiednie stanowisko przeznaczone na postój pojazdów samochodowych – wyjaśnił WSA.

Dalej sąd wskazał, iż wprowadzając sformułowanie „wyznaczone miejsce" do przepisu art. 13b ust. 1 u.d.p. ustawodawca postanowił, że opłata za postój w strefie płatnego parkowania może być pobierana tylko wówczas, gdy postój pojazdu samochodowego realizowany jest w miejscu wyznaczonym do parkowania. Przyjąć przy tym należy, że postój pojazdu mieści się w zakresie treściowym parkowanie pojazdu (por. wyrok TK z 27 stycznia 2004 r., P 9/03). Tym samym wyłączona jest możliwość pobierania opłaty za postój w innym niż wyznaczone miejsce.

- Nie jest więc dopuszczalne, jak uczyniło to Kolegium, uznanie za wyznaczone miejsce, terenu całej strefy płatnego parkowania – stwierdził WSA. - Gdyby bowiem przyjąć, że taka możliwość istnieje, to wówczas analizowany przepis powinien mieć brzmienie: "Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo". Skoro jednak ustawodawca zawarł w przepisie zwrot "w wyznaczonym miejscu", to należy mu nadać określoną treść normatywną, a nie pomijać w procesie wykładni – zaznaczył sąd.

Orzeczenie nie jest prawomocne.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach (sygn. akt I SA/Gl 1228/16)