Natomiast zgodnie z przepisem art. 833 § 2[1] w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r., przepisy art. 87 i art. 87[1] kodeksu pracy stosuje się odpowiednio do wszystkich świadczeń powtarzających się, których celem jest zapewnienie utrzymania albo stanowiących jedyne źródło dochodu dłużnika będącego osobą fizyczną.
1. Jak należy rozumieć „zapewnienie utrzymania"?
Z uzasadnienia projektu ustawy, która wprowadziła omawianą nowelizację k.p.c. wynika, iż celem ustawodawcy było wyeliminowanie wątpliwości interpretacyjnych mogących powstawać na gruncie dotychczasowego art. 833 § 2 k.p.c., w zakresie ustalenia czy wynagrodzenie otrzymywane przez dłużnika zatrudnionego na podstawie umowy cywilnoprawnej można uznać za świadczenie powtarzające się, "którego celem jest zapewnienie utrzymania". Pojęcie to należy rozumieć zatem tak samo, jak na gruncie dotychczas obowiązujących przepisów, z tym zastrzeżeniem, że w sposób wyraźny regulacja ta obejmuje również zleceniobiorców. W zakresie samego pojęcia „zapewnienia utrzymania" przytoczyć należy wyrażone w orzecznictwie stanowisko, iż pojęciu temu należy nadawać szerokie znaczenie, a zaliczenie danego świadczenia do wymienionej grupy świadczeń zależy wyłącznie od ustalenia, czy świadczenie to ma charakter periodyczny (powtarzający się) oraz czy spełnia cel wyżej wskazany. Świadczeniami powtarzającymi się są świadczenia wypłacane dłużnikowi okresowo w powtarzających się odstępach czasu.
2. Jak ustalać kwotę wolną w razie łączenia etatu ze zleceniem?
Odnosząc się do kwestii ustalenia kwoty wolnej w razie łączenia etatu ze zleceniem, w sytuacji gdy dojdzie do łączenia etatu ze zleceniem u jednego podmiotu (choć jest to sytuacja wątpliwa prawnie), wydaje się, iż ustalenie przez komornika wysokości kwoty wolnej od potrąceń, winno nastąpić z uwzględnieniem całości uzyskiwanego dochodu zsumowanego z obu źródeł. Kwestię tę, wobec braku jednoznacznego uregulowania, wyjaśni jednak dopiero orzecznictwo sądowe.
3. Czy dla ustalenia kwoty wolnej, gdy wynagrodzenie zleceniobiorcy ma charakter powtarzający się i stanowi jedyne jego źródło utrzymania, należy przyjąć kwotę minimalnego wynagrodzenia za pracę (2100 zł; red: od stycznia 2019 r. – 2250 zł), obowiązującą pracowników, czy minimalną stawkę godzinową zleceniobiorców (13,70 zł; red: od stycznia 2019 r. – 14,70 zł), pomnożoną przez liczbę godzin wykonywania zlecenia w danym miesiącu?
Na gruncie aktualnego stanu prawnego wyrażane są poglądy, że w drodze analogii należałoby przyjąć, iż w przypadku zleceniobiorcy kwoty wolne ulegają obniżeniu jak przy zatrudnieniu na część etatu – zgodnie z art. 87[1] § 2 k.p.
Zastrzec jednak należy, iż ukształtowanie się w powyższym zakresie praktyki orzeczniczej na tle znowelizowanych przepisów może nastąpić jedynie w związku z rozpoznawaniem skarg na czynność komornika sądowego.
