Po otrzymaniu postanowienia, na które można było wnieść zażalenie, strona skorzystała z tego środka oraz złożyła wniosek o wstrzymanie wykonania postanowienia. Organ, który wydał postanowienie, odmówił wstrzymania jego wykonania, ale bez uzasadnienia swego stanowiska. Czy brak uzasadnienia był zgodny z przepisami?
Tak.
Czytaj także: Kiedy pismo można nazwać decyzją albo postanowieniem
W art. 123 kodeksu postępowania administracyjnego (dalej k.p.a.) przyjęto, że w toku postępowania organ wydaje postanowienia. Postanowienia dotyczą poszczególnych kwestii wynikających w toku postępowania, ale zasadą jest, że nie rozstrzygają o istocie sprawy. Zgodnie z art. 124 § 2 k.p.a. obowiązek zawarcia przez organ w postanowieniu uzasadnienia faktycznego i prawnego jest ograniczony do postanowień, na które służy zażalenie lub skarga do sądu administracyjnego, a także wydanych na skutek zażalenia na postanowienie.
Zażalenie nie przysługuje na każde postanowienie. W myśl art. 141 § 1 k.p.a. na wydane w toku postępowania postanowienie strona może wnieść zażalenie tylko wtedy, gdy przewidziano dla niej takie uprawnienie w k.p.a. Postanowienie, na które nie służy zażalenie, może być zaskarżone dopiero w odwołaniu od decyzji (art. 142 k.p.a.). Natomiast katalog postanowień, na które można wnieść skargę do sądu administracyjnego (i które trzeba w związku z tym uzasadnić), wynika z art. 3 § 2 pkt 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Zgodnie z tym przepisem skargę można wnieść na postanowienie, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie oraz na postanowienie rozstrzygające sprawę co do istoty. Postanowienie wydane na skutek wniesionego zażalenia to postanowienie organu II instancji, a także postanowienie wydane przez organ I instancji po wniesieniu zażalenia, w trybie tzw. autokontroli.