Izolacja postpenalna: potrzeba pilnych zmian

Ostatnia nowelizacja przepisów ma być reakcją na brak miejsc w ośrodku w Gostyninie. Tyle że to tylko kroplówka na problemy, które już dawno zostały zidentyfikowane, a ustawodawca – z nieznanych powodów – pominął je.

Publikacja: 05.05.2021 07:32

Budynek Krajowego Ośrodka Zapobiegania Zachowaniom Dyssocjalnym przy Regionalnym Ośrodku Psychiatrii

Budynek Krajowego Ośrodka Zapobiegania Zachowaniom Dyssocjalnym przy Regionalnym Ośrodku Psychiatrii Sądowej w Gostyninie.

Foto: PAP/Grzegorz Michałowski

Nowelizacja ustawy dotyczącej izolacji postpenalnej to bez wątpienia długo wyczekiwane działanie. Aktualna treść nowelizacji nie odpowiada jednak potrzebom zmian. Te powinny być bez wątpienia kompleksowe.

Ustawa z 22 listopada 2013 r. o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób ukształtowała w Polsce środki, które można zastosować wobec osób, które odbyły w pełni karę pozbawienia wolności. Jeżeli sąd uzna, że osoba stwarza wysokie zagrożenie dla społeczeństwa, może orzec nadzór prewencyjny. W przypadku opinii o bardzo wysokim zagrożeniu dla społeczeństwa sąd może bezterminowo pozbawić wolności, umieszczając w Krajowym Ośrodku Zapobiegania Zachowaniom Dyssocjalnym (KOZZD) – podmiocie leczniczym, prowadzącym terapię zaburzeń psychicznych w postaci upośledzenia umysłowego, zaburzeń osobowości lub zaburzeń preferencji seksualnych.

Czytaj także:

Z Gostynina nie ma wyjścia, czyli izolacja po odbyciu kary pozbawienia wolności

Jeszcze więcej osób

9 kwietnia 2021 r. do Sejmu wpłynął poselski projekt nowelizujący ustawę z 22 listopada 2013 r. (druk sejmowy nr 1071). Jak można przeczytać na stronie Sejmu, projekt dotyczy wprowadzenia rozwiązań prawnych umożliwiających zapewnienie przyjęć osób stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób do ośrodka w Gostyninie.

Warto zwrócić uwagę, że do tej pory ustawa z 2013 r. była nowelizowana tylko raz. Dodano wówczas do niej art. 3a, obowiązujący od 1 lipca 2015 r. W świetle tej regulacji ustawa z 22 listopada 2013 r. ma zastosowanie do osób skazanych za czyn popełniony przed 1 lipca 2015 r. Po tej dacie ustawodawca przewidział stosowanie nowego katalogu środków zabezpieczających (art. 93a k.k.).

Aktualna nowelizacja (druk sejmowy 1071) została uchwalona przez Sejm 15 kwietnia tego roku. Przewiduje ona użyczenie na czas określony przez jednostkę organizacyjną Służby Więziennej na rzecz ośrodka nieruchomości zabudowanej, w celu umożliwienia przyjęcia większej liczby osób stwarzających zagrożenie. Ponadto, dyrektor generalny Służby Więziennej, na wniosek ministra właściwego do spraw zdrowia, może delegować do ośrodka funkcjonariuszy Służby Więziennej do wykonywania zadań służby ochrony, jednak przez okres nie dłuższy niż 18 miesięcy od dnia przekazania w użyczenie nieruchomości. Zwiększono także finansowanie KOZZD, przewidując budowę nowego budynku dla osób uznanych za niebezpieczne dla społeczeństwa.

Pytania bez odpowiedzi

Nowelizacja ta rodzi wiele pytań, na które przedstawiciel ministra sprawiedliwości nie odpowiedział w trakcie obrad plenarnych Sejmu. Nie wiemy, czy użyczone przez jednostkę organizacyjną Służby Więziennej na rzecz ośrodka nieruchomości zabudowane zostały już wytypowane, czy będzie to jeden budynek, aktualnie nieużytkowany przez Służbę Więzienną, czy funkcjonująca jednostka penitencjarna, na terenie której zostanie wydzielonych kilka cel mieszkalnych na rzecz pacjentów KOZZD. Ponadto, należy oczekiwać od resortów zdrowia i sprawiedliwości informacji, czy nowe miejsce, użyczone przez Służbę Więzienną, będzie mieć status filii, o której mowa w zarządzeniu ministra zdrowia z 5 marca zmieniającym zarządzenie w sprawie nadania statutu Krajowemu Ośrodkowi Zapobiegania Zachowaniom Dyssocjalnym. Aktualnie na podstawie tego zarządzenia dwóch pacjentów KOZZD zostało umieszczonych w Regionalnym Ośrodku Psychiatrii Sądowej w Starogardzie Gdańskim (zakładzie psychiatrycznym o maksymalnym poziomie zabezpieczenia). Ten ostatni to także podmiot leczniczy, z zabezpieczeniami techniczno-ochronnymi analogicznymi jak w KOZZD, niemniej jednak pacjenci ośrodka przebywają w ROPS razem z osobami internowanymi. Nie są od nich w żaden sposób oddzieleni, podlegają regulaminowi wewnętrznego ROPS, który różni się od tego w KOZZD.

W kontekście budynków, które mają zostać użyczone przez Służbę Więzienną, należy również zadać pytanie, czy rozwiązanie to ma służyć zmniejszeniu liczby pacjentów ośrodka w Gostyninie do 60 osób. Wówczas stan zaludnienia odpowiadałby przepisom rozporządzenia ministra zdrowia z 14 stycznia 2014 r. w sprawie Krajowego Ośrodka Zapobiegania Zachowaniom Dyssocjalnym. Od dawna jednak liczba umieszczonych tam pacjentów przekracza 60. Aktualnie KOZZD funkcjonuje siedem lat i pozbawiono w nim wolności już 93 osoby.

Niezależnie jednak od tego, co postanowią właściwe resorty, przetransportowana zostanie większa grupa osób czy też zaledwie kilku pacjentów, zagadnień, nad którymi powinien pochylić się ustawodawca, jest wiele – jaki regulamin będzie obowiązywał w takim miejscu i kto będzie nim kierował, czy przemyślano kwestię zorganizowania całego zaplecza terapeutycznego, aby móc w praktyce realizować program terapeutyczny przewidziany w ustawie z 22 listopada 2013 r. Ponadto, liczebność poszczególnych kategorii personelu przypadających na dziesięć osób umieszczonych w ośrodku, mającego styczność z tymi osobami, została sprecyzowana w ww. rozporządzeniu z 14 stycznia 2014 r. W oparciu o tę regulację w KOZZD zatrudnia się obecnie 264 pracowników. Wydaje się, że zatrudnienie odpowiedniej liczby personelu, uwzględniając ww. algorytm, może być bardzo trudne lub wręcz niemożliwe w budynku użyczonym przez Służbę Więzienną.

Planując tego rodzaju rozwiązania tymczasowe, należy także ustalić, kto w nowym miejscu będzie odpowiadał za przygotowanie opinii na potrzeby sądu, które co sześć miesięcy są przedkładane w zakresie potrzeby dalszego pobytu w KOZZD. W przypadku ośrodka w Gostyninie właściwy w tych sprawach jest Sąd Okręgowy w Płocku (art. 2 ust. 2 ustawy z 22 listopada 2013 r.).

Pominięte kwestie

Niestety ustawodawca, nowelizując w tak wąskim zakresie ustawę z 2013 r., nie uregulował żadnej z tych kwestii, podczas gdy mają one znaczenie dla zasad funkcjonowania pacjentów i przestrzegania ich praw.

Nowelizacja stanowi, jak to zostało określone podczas obrad Sejmu, swego rodzaju „kroplówkę" na problemy KOZZD. Nie odpowiada to zatem oczekiwanej od kilku lat kompleksowej nowelizacji ustawy. Obecna zmiana dotyka wyłącznie problemu braku miejsc w KOZZD i stanowi reakcję, która powinna mieć miejsce już kilka lat temu, kiedy przekroczono przewidzianą przepisami obowiązującego prawa pojemność 60 osób.

Przygotowując nowelizację omawianej ustawy, należało sięgnąć do zidentyfikowanych luk prawnych i wykazanych błędów legislacyjnych. Ich lista jest bardzo długa i została omówiona w monografii pt. „Izolacja sprawców przestępstw uznanych za niebezpiecznych dla społeczeństwa", wydanej w 2020 r. przez Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich. RPO wskazywał je w wielu wystąpieniach kierowanych do właściwych organów władzy.

Nie sposób nie zwrócić też uwagi na uchwałę siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 9 marca 2021 r. (III CZP 89/19), która przesądziła, że przepisy o zabezpieczeniu cywilnym nie mogą stanowić podstawy do tymczasowego pozbawienia wolności w KOZZD. Dotychczas sądy sięgały po takie rozwiązanie w przypadku, gdy nie były w stanie rozstrzygnąć, czy uznać daną osobę za stwarzającą zagrożenie dla społeczeństwa czy też nie przed zakończeniem odbywania przez nią kary pozbawienia wolności. Uregulowanie tzw. środków tymczasowych jest zatem na tle uchwały wręcz niezbędne.

Dlaczego ustawodawca pominął te wszystkie zgłaszane od kilku lat potrzeby zmian legislacyjnych? Pytanie to pozostaje bez odpowiedzi. Należy zatem podkreślić raz jeszcze, że ustawa z 2013 r. powinna zostać znowelizowana kompleksowo, a sama koncepcja izolacji postpenalnej w Polsce wymaga zmiany.

Autorka jest adiunktem w Katedrze Prawa Karnego na Wydziale Prawa Uniwersytetu SWPS, dyrektorem w Zespole ds. Wykonywania Kar w Biurze RPO

Nowelizacja ustawy dotyczącej izolacji postpenalnej to bez wątpienia długo wyczekiwane działanie. Aktualna treść nowelizacji nie odpowiada jednak potrzebom zmian. Te powinny być bez wątpienia kompleksowe.

Ustawa z 22 listopada 2013 r. o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób ukształtowała w Polsce środki, które można zastosować wobec osób, które odbyły w pełni karę pozbawienia wolności. Jeżeli sąd uzna, że osoba stwarza wysokie zagrożenie dla społeczeństwa, może orzec nadzór prewencyjny. W przypadku opinii o bardzo wysokim zagrożeniu dla społeczeństwa sąd może bezterminowo pozbawić wolności, umieszczając w Krajowym Ośrodku Zapobiegania Zachowaniom Dyssocjalnym (KOZZD) – podmiocie leczniczym, prowadzącym terapię zaburzeń psychicznych w postaci upośledzenia umysłowego, zaburzeń osobowości lub zaburzeń preferencji seksualnych.

Pozostało 88% artykułu
2 / 3
artykułów
Czytaj dalej. Subskrybuj
Opinie Prawne
Ewa Łętowska: Złudzenie konstytucjonalisty
Opinie Prawne
Robert Gwiazdowski: Podsłuchy praworządne. Jak podsłuchuje PO, to już jest OK
Opinie Prawne
Antoni Bojańczyk: Dobra i zła polityczność sędziego
Opinie Prawne
Tomasz Pietryga: Likwidacja CBA nie może być kolejnym nieprzemyślanym eksperymentem
Opinie Prawne
Marek Isański: Organ praworządnego państwa czy(li) oszust?