Tak stwierdził Sąd Najwyższy postanowieniem z 30 sierpnia 2018 roku, V CSK 136/18.
Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa R.F. przeciwko szpitalowi wojewódzkiemu, Zakładowi Ubezpieczeń S.A. i C.S. o zapłatę, na posiedzeniu niejawnym odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania. W sprawie zdaniem Sądu Najwyższego nie zachodzą przesłanki przyjęcia do rozpoznania skargi kasacyjnej od wyroku sądu apelacyjnego.
Czytaj też: Zadośćuczynienie tylko za nadzwyczajną krzywdę
W uzasadnienie Sąd Najwyższy wskazał, że zgodnie z art. 398 [9] § 1 k.p.c. przyjmuje on skargę kasacyjną do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel skargi kasacyjnej może być jedynie osiągnięty przez powołanie i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym, które będą mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do rozpoznania. Jedynie na tych przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
W swoich orzeczeniach Sąd Najwyższy wyjaśnia, że przesłanka oczywistej zasadności skargi kasacyjnej oznacza, iż dla przeciętnego prawnika podstawy wskazane w skardze zasługują na uwzględnienie. Sytuacja taka w szczególności istnieje wtedy, gdy bez wątpienia wystąpiły istotne uchybienia lub gdy jest pewne, że miały one wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia. Skarżący musi zatem wykazać, że wyrok zapadł z oczywistym, rażącym naruszeniem przepisów prawa lub podstawowych zasad obowiązujących w praworządnym państwie, widocznym na pierwszy rzut oka, bez konieczności przeprowadzenia bardziej szczegółowej analizy (postanowienia Sądu Najwyższego z 18 czerwca 2008 r., III CSK 110/08).
