Przedsiębiorca chciał dobudować magazyn do kompleksu handlowo-mieszkalnego, którego był właścicielem. Wystąpił do prezydenta miasta o wydanie decyzji ustalającej warunki zabudowy dla inwestycji, ale ten odmówił. Uzasadnił, że po rozbudowie jedna ze ścian budynku znajdowałaby się w ostrej granicy z działką sąsiednią, co jest sprzeczne z przepisami techniczno-budowlanymi, tj. z rozporządzeniem ministra infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.
Niewłaściwe regulacje
Przedsiębiorca odwołał się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie, które utrzymało w mocy decyzję prezydenta miasta. Według kolegium § 12 ust. 2 cytowanego rozporządzenia dopuszcza sytuowanie w odległości 1,5 metra od granicy lub bezpośrednio przy granicy budynku zwróconego ścianą bez otworów w stronę tej granicy, jeśli ustalono to w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
Jak jednak wskazuje orzecznictwo Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, przepis ten wykracza poza upoważnienie, jakie ustawodawca wyznaczył ministrowi do wydania rozporządzenia wykonawczego do prawa budowlanego.
Kwestie dotyczące decyzji o warunkach zabudowy reguluje bowiem art. 61 ust. 6 oraz ust. 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Stanowi on, że minister właściwy do spraw budownictwa, lokalnego planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi w drodze rozporządzenia sposób ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego. Określi też wymagania dotyczące ustalania: linii zabudowy, wielkości jej powierzchni w stosunku do powierzchni działki albo terenu, szerokości elewacji frontowej, wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki, geometrii dachu (kąta nachylenia, wysokości kalenicy i układu połaci dachowych).
W decyzji o warunkach zabudowy niedopuszczalne jest więc rozstrzyganie o usytuowaniu budynku względem granicy nieruchomości.
