Zgodnie z art. 37 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i 3 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie, które ubezpieczony będący pracownikiem osiągnąłby, gdy przepracował pełny miesiąc kalendarzowy.
Jeżeli pracownik otrzymuje wynagrodzenie w stałej miesięcznej wysokości, przyjmuje się je w wysokości określonej w umowie o pracę lub w innym akcie, na podstawie którego powstał stosunek pracy. W przypadku uzyskiwania zmiennych składników wynagrodzenia podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi kwota zmiennych składników wynagrodzenia w przeciętnej miesięcznej wysokości, wypłacona za miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, pracownikom zatrudnionym na takim samym lub podobnym stanowisku pracy u pracodawcy, u którego przysługuje zasiłek chorobowy, jeżeli ubezpieczony będący pracownikiem nie osiągnął żadnego wynagrodzenia.
Jeżeli pracownik stał się niezdolny do pracy z powodu choroby pierwszego dnia zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym nie ma takiego samego lub podobnego stanowiska pracy, do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego należy przyjąć jedynie wynagrodzenie miesięczne określone w umowie o pracę lub w innym akcie, na podstawie którego powstał stosunek pracy, gdyż nie ma możliwości ustalenia wysokości składników zmiennych.
Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego – zgodnie z art. 45 ust. 1 powołanej ustawy – nie może być niższa od kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71 proc. tego wynagrodzenia.
