Książę Asturii przychodzi na czas

Wiele na niego spadło komplementów podczas mundialu, ale żaden tak celny jak ten. „Historia czeka, a on lubi być punktualny” – napisał komentator „Marki”, dziękując za gola, który dał Hiszpanii ćwierćfinał.

David Villa zawsze przychodzi na czas. W debiucie na mistrzostwach świata cztery lata temu zdobył dwa gole. W pierwszym meczu mistrzostw Europy – trzy. W RPA ma już cztery, tyle, ile dwa lata temu w Austrii i Szwajcarii wystarczyło, by został królem strzelców. Już jest lepszy od Raula, Butragueno, Michela i innych strzelców Hiszpanii. Żaden z wielkich nie zdobył więcej niż pięć goli na mundialu, on ma siedem. I każdy z RPA na wagę awansu Hiszpanii do kolejnej rundy.

[srodtytul]Pod prądem[/srodtytul]

„Wiele jest w hiszpańskiej reprezentacji piękna i dobrych piłkarzy, ale na alarm trzeba bić tylko wtedy, gdy on ma piłkę przy nodze” – napisał po meczu z Portugalią argentyński „Ole”.

Villa jest dla swojej drużyny tym, kim Robben dla Holandii, Messi dla Argentyny, ale Xaviemu przypomina raczej Christo Stoiczkowa. Instynktem, wyczuciem momentu i przestrzeni, przyspieszeniem, pazernością na gole. Tym że, jak mówi Gerard Pique, ciągle jest pod prądem. Nie komplikuje. Zawsze wie, gdzie są bramka i obrońcy. Strzela z każdego miejsca, każdym sposobem, gole ma w głowie czy – jak chce hiszpański idiom – „między brwiami”. Spośród najlepszych strzelców ligi hiszpańskiej najczęściej uderza bez przyjmowania piłki.

[srodtytul]Villa maravilla[/srodtytul]

Charakterem Stoiczkowa nie przypomina, cios w twarz rywala z Hondurasu to wyjątek, choć ciągle trudno zrozumieć, jak FIFA mogła mu to puścić płazem.

Strzela z regularnością Gerda Muellera. W lidze średnio częściej niż w co drugim meczu, a w reprezentacji ma już 42 gole w 62 spotkaniach. Dwa dzielą go od Raula, najlepszego strzelca kadry. Villa zabrał mu miejsce w składzie, potem numer 7 na koszulce, a końcu postawił kropkę przy jego reprezentacyjnej karierze. Luis Aragones mógł z Raula zrezygnować, bo miał piłkarza nie mniej skutecznego, a niepróbującego wyręczać trenera w ustalaniu taktyki i niegrożącego buntem, gdy coś idzie nie po jego myśli.

Od kilku lat znają tę piosenkę na stadionach Primera Division, a teraz wszędzie tam, gdzie gra Hiszpania: „Illa, illa, illa, Villa maravilla”. Maravilla znaczy cud, ale jego ciągle nazywają El Guaje. Tak w Asturii mówili na pomocnika górników, dziś to znaczy po prostu dzieciak. Z kolczykiem w uchu, wypielęgnowanym kawałkiem zarostu na brodzie, który polska ulica nazywa od pewnego czasu wentą.

Villa to wnuk górnika, syn górnika, piszą o nim, że zawsze wie, skąd wykopać złoto, ale od małego wiedział, że od szybów chce się trzymać z daleka. Pamiętał wypadek ojca, nerwy matki czekającej na jego powrót z pracy. Widział, jak rodzinna Tuilla, w której był kościół, trzy kopalnie i niezła – jak na wioskę z 5 tysiącami mieszkańców – drużyna piłkarska, musiała w latach 80. zaczynać wszystko od nowa, bo górnictwo przestawało być dumą regionu.

[srodtytul]Nowa szatnia[/srodtytul]