13 listopada 2012 roku pozwana zawarła umowę pożyczki na kwotę tysiąca złotych z przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa pieniężnego. Okres trwania umowy wynosił miesiąc. Za udzielenie pożyczki pożyczkodawca pobierał jednorazową prowizję w wysokości 350 złotych. Jako zabezpieczenie umowy wskazano weksel własny wystawiony przez pożyczkobiorcę na kwotę 10 tysięcy złotych. W przypadku braku spłaty pożyczki w terminie pożyczkodawca miał prawo wykorzystać weksel, wysyłając go do sądu z żądaniem zapłaty pełnej sumy z weksla.
Sąd Rejonowy w Kozienicach nakazał pozwanej zapłacić na rzecz powoda kwotę 10 tysięcy złotych wraz z ustawowymi odsetkami. W uzasadnieniu sąd wskazał, że weksel został wypełniony prawidłowo, dlatego nie było żadnych podstaw do skierowania sprawy na rozprawę.
Jak podaje Prokuratura Krajowa, rozstrzygający sprawę Sąd Najwyższy, w znacznej mierze podzielił argumentację zawartą w skardze nadzwyczajnej Prokuratora Generalnego. Wskazał, że dokumentacja dotycząca analizowanego zobowiązania nie pozostawia wątpliwości, iż pozwana była zgodnie z przepisami prawa konsumentem. Zawarła pożyczkę jako osoba fizyczna z przedsiębiorcą. Pomimo tego sąd w ogóle nie uwzględnił konsumenckiego charakteru umowy wiążącej strony. W konsekwencji doprowadziło to do nie zastosowania przepisów o ochronie konsumenta.
Sąd Najwyższy wskazał, że sąd rejonowy miał obowiązek dokonać z urzędu oceny czy umowa pożyczki nie zawiera postanowień niedozwolonych, co wymagało skierowania sprawy na rozprawę. Wskazał, że sąd wziął pod uwagę jedynie treść weksla, a pominął dokumenty w postaci umowy pożyczki i deklaracji wekslowej. Zaznaczył, że za niedozwolone uznaje się postanowienie umowne, uprawniające przedsiębiorcę do wskazania sądu do rozpoznania sprawy położonego daleko od miejsca zamieszkania konsumenta, co miało miejsce w przypadku kwestionowanej umowy. Doprowadziło to do rozpoznania sprawy przez niewłaściwy miejscowo sąd, które to naruszenie w świetle okoliczności sprawy należało uznać za rażące.
Zdaniem SN akceptacja praktyki orzeczniczej, polegającej na wydawaniu nakazu zapłaty przeciwko konsumentowi na podstawie samej tylko treści weksla przedstawionego przez przedsiębiorcę, bez kontroli treści umowy, na podstawie której doszło do jego wystawienia, może prowadzić do obejścia przepisów i zagrozić zbiorowym interesom konsumentów.
