Brawa o 3 nad ranem

Z kolei "Orgia tolerancji" Jana Fabre'a okazała się atakiem na polityczną poprawność i przyjmującą już formę paranoi akceptację dla wszelkich wynaturzeń wolności, w tym perwersji seksualnych. Flamandzki choreograf pokazuje ich absurdalność i idiotyzm. Na przykład gwiazdor przypominający Michaela Jacksona zyskuje poklask bohaterów spektaklu, tańcząc w kapturze Ku-Klux-Klanu. Bo czyż duma Afroamerykanów nie wstydziła się swojej rasy?

Spektakl zaczyna się sceną konkursu onanizmu. Fabre uczynił z niego główny motyw widowiska i symbol naszych czasów – ekshibicjonizmu, egoizmu, narcyzmu. Obnażył obyczajowość lansowaną przez popkulturę, a polegającą na nieustannym szczytowaniu i eskalowaniu emocji. Handlarz bronią gwałci się lufą karabinu, zwolennik cyklizmu kocha się z rowerem. Rekiny finansjery tańczą na drogich meblach. Czas wolny spędzają na erotycznej gimnastyce z banknotami euro. Śmieszniej nie zrobiłby tego Monty Python.

Groteskowo wypadła scena z kobietami uzależnionymi od shoppingu – akt zakupów urasta w ich pojęciu do tak ważnej sprawy jak… poród. Rozparte na wózkach z supermarketów prą z poświęceniem, rodząc piękne ciuchy, ekologiczne kiełbasy, środki czystości. Paradoksalnie, jedynymi pozytywnymi bohaterami są terroryści: gdyby nie wywołany przez nich strach – konsumenckiemu światu zabrakłoby refleksji.

Totalną klapą natomiast było "Święto Borysa" w reżyserii Denisa Marleau. Debiutancka sztuka Thomasa Bernharda rozgrywa się w przytułku dla inwalidów i jest okrutną analizą życiowej katastrofy, niespełnionych nadziei, braku porozumienia. Marleau zrobił z niej francuską farsę. Żarcik gonił żarcik. Sugestywny był finał z użyciem lalek, których dialogi zostały zainscenizowane z użyciem wideoprojekcji. Ale przecież nie prestidigitatorskie sztuczki są esencją dramaturgii Bernharda.

[i]Jacek Cieślak z Awinionu[/i]