Aktor grający Smirnowa dziwnie wszedł na scenę: ukrywając twarz, stając plecami do widowni! Błąd w sztuce? Każdy, kto tak pomyśli, usłyszy wibrujące „Ty ośle!" – charakterystyczny głos znany z dubbingu „Shreka".
Tym mistrzowskim żartem Jerzy Stuhr rozpoczyna „Niedźwiedzia", pierwszą z trzech jednoaktówek Czechowa i paradę plastycznie nakreślonych postaci. Wybitny aktor robi nam frajdę i przypomina teatr, jaki rzadko dziś już oglądamy. Może ktoś złośliwie powiedzieć, że to teatr z brodą – ale brodę też trzeba umieć nosić lub przyklejać. Stuhr, w przeciwieństwie do wielu młodych aktorów, również sztukę kreacji i metamorfozy opanował do perfekcji.
Po 40 latach grania Stuhr żegna się ze sceną, bo dziś teatr naśladuje życie
Człapie ciężko w zimowych buciskach, okutany szynelem z ruską papachą naciągniętą na głowę. Gra wierzyciela starającego się odzyskać 1200 rubli od świętoszkowatej wdowy Heleny Popowej celebrującej żałobę po mężu. Smirnow ma być niezdarny, wybuchowy i Stuhr zrobił wszystko, by jego bohater nie miał szansy na zwrot żądanej gotówki. Ale poza ludzkimi śmiesznostkami idealnie wygrywa dobro, które czasami zwycięża w człowieku. Dlatego, gdy bohaterowie pojedynkują się na stereotypy o wadach kobiet i mężczyzn, a nawet chwytają za rewolwery – do końca jest szansa na miłość.
„Widzę ciemność!". Te słowa z „Seksmisji" Jerzy Stuhr uczynił mottem „Oświadczyn", drugiego aktu. We fraku i cylindrze wysubtelniał, przeistoczył się w hipochondryka Łomowa w zalotach u sąsiadki, pani Natalii. Filmowo, wręcz slapstickowo, gra serię omdleń wywołanych tremą i chorobami bohatera. Wiotczeje mu szyja, głowa opada na piersi, oczy wypadają z orbit, a noga i ramię wykonują komiczne ruchy. Matrymonialna farsa wchodzi na jeszcze wyższe obroty, gdy rozpoczyna się sprzeczka o to, czyje są graniczne Wołowe Łączki. Czechow zaprojektował teatralny pomnik pieniactwa. A gdy łączki przestaną być problemem – bohaterowie ujadają na siebie, kłócąc się o to, który pies jest lepszy – Zagraj czy Zabij.
