Dyskusja panelowa
17.30–20.00
Sesja III:
Prorocze głosy polskich poetów
Przewodniczy: Mariusz Zagórski
17.30–18.00
Dariusz Kosiński (Uniwersytet Jagielloński): Performatywność polskich proroków
18.00–18.30
Krzysztof Rutkowski (Uniwersytet Warszawski): Mickiewicz i jego proroctwa
18.30–19.00
Dyskusja
19.00–19.15
PRZERWA
Przewodniczy: Edith Hall
19.15–20.00
Zachary Dunbar (Royal Central School of Speech and Drama London): Dźwięki i wizje: Nokturnowy głos Chopina (wykład z towarzyszeniem muzyki fortepianowej na żywo)
21.00
Premiera Oratorium pytyjskiego w reżyserii Włodzimierza Staniewskiego, muzyka: Mikołaj Blajda, w wykonaniu krakowskiej orkiestry Orient Express
Sobota, 28 września
11.00–13.45
Sesja IV:
Oratorium pytyjskie
Przewodniczy: Oliver Taplin
11.00–11.30
Jan Bremmer (Uniwersytet w Groningen): Zasięganie porady u umarłych w starożytnej Grecji: Fakt czy fikcja?
11.30–12.00
Lech Trzcionkowski (Katolicki Uniwersytet Lubelski): Proroczy głos Orfeusza
12.00–12.15
PRZERWA
12.15–12.45
Mariusz Zagórski (Uniwersytet Warszawski): Komedia mantyczna —Recepcja profetyzmu w epice rzymskiej
12.45–13.15
Andrzej Gillmeister (Uniwersytet w Zielonej Górze), Księgi sybillińskie — Dramat społeczny w akcji i religia obywatelska w starożytnym Rzymie
13.15–13.45
Dyskusja
14.00
Ceremonia oficjalnego otwarcia Europejskiego Centrum Praktyk Teatralnych
Ceremonia oddania do użytku zrekonstruowanych budynków Centrum z udziałem oficjalnych gości
17.30–19.15
Sesja V:
Historyczny kontekst gardzienickiego Ośrodka Praktyk Teatralnych
Przewodniczy: Zachary Dunbar
17.30–18.00
Fiona Macintosh (Uniwersytet Oksfordzki): Ponowne otwarcie archiwów przedstawień: Gardzienice, APGRD-Oxford i historia teatru
18.00–18.30
Yana Zarifi-Sistovari: Mądrość, proroctwo i boska inspiracja: Podróż do Delf
18.30–18.45
Zwiedzanie wystawy Etapy transformacji: historia "Staniewskiego Ośrodka Praktyk Teatralnych w Gardzienicach", zorganizowanej we współpracy z oksfordzkim Archiwum Przedstawień Dramatu Greckiego i Rzymskiego
18.45–19.15
Yana Zarifi-Sistovari, Krzysztof Bielawski, Uwagi końcowe
19.15
Oficjalne zakończenie sympozjum przez Włodzimierza Staniewskiego
21:00
Oratorium pytyjskie w reżyserii W. Staniewskiego, muzyka: Mikołaj Blajda, w wykonaniu krakowskiej orkiestry Orient Express
Krzysztof Bielawski
Krzysztof Bielawski (1969) — adiunkt w Instytucie Filologii Klasycznej UJ, absolwent wydziału teologicznego PAT, wykładowca krakowskiej PWST, patrolog, tłumacz, współzałożyciel i wieloletni redaktor naczelny Wydawnictwa Homini. Redaktor naukowy serii monografii humanistycznych w Wydawnictwie Homini. Affiliated Fellow Akademii Amerykańskiej w Rzymie, stypendysta m.in. Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej, Fundacji Batorego, Fundacji z Brzezia Lanckorońskich. Zajmuje się badaniami nad leksykografią grecką, antycznymi fragmentami muzycznymi, kultami misteryjnymi oraz związkami tragedii z teologią. Wydał: Terminy rytualno-kultowe w tragedii greckiej epoki klasycznej (2004), Teksty poetyckie greckich fragmentów muzycznych (2012), Ani święty, ani spokój. Sylwy religijne — antyk, chrześcijaństwo (2013). Mieszka w Krakowie.
Jan N. Bremmer
Jan N. Bremmer urodził się w 1944 w Groningen (Holandia). W latach 1962–1970 studiował filologię klasyczną i iberystykę na Wolnym Uniwersytecie w Amsterdamie, a po zawarciu małżeństwa z Angielką o imieniu Christine, w latach 1969–1970 kontynuował studia na Uniwersytecie w Bristolu. Jego praca doktorska The Early Greek Conception of the Soul, opublikowana przez Princeton University Press w 1983 r., jest stale wznawiana, a książka jego autorstwa Greek Religion (Oxford 1994) została przełożona na języki flamandzki, niemiecki, włoski, hiszpański i francuski. W r. 1990 Jan N. Bremmer został kierownikiem Zakładu Studiów Religioznawczych na Wydziale Teologii i Religioznawstwa Uniwersytetu w Groningen, gdzie pełnił funkcje dziekana przez prawie 10 lat (1996–2005). Bremmer jest specjalistą w dziedzinie religii greckiej i rzymskiej, wczesnego chrześcijaństwa oraz religii współczesnych, a także historii społecznej oraz historiografii religii starożytnych. Zakres tematyczny jego publikacji rozciąga się od mitologii i religii greckiej i rzymskiej, poprzez tradycje apokryficzne dotyczące apostołów Jezusa, życie pozagrobowe, starożytny humor i magię aż po współczesną sekularyzację i ideologię New Age. Jego wkład do badań w tej dziedzinie został wysoko oceniony, zarówno w Holandii, jak i za jej granicami. Wykładał w Center for Hellenic Studies w Waszyngtonie (1980–1981), był członkiem Institute of Advanced Study w Princeton (2000), uzyskał stypendium Canterbury Fellow na Uniwersytecie Christchurch (New Zealand: 2002). Piastował godność Inaugural Getty Villa Professor w Getty Research Institute w Los Angeles (2006–2007). Był również wizytującym profesorem Leventis w Edynburgu (2007) oraz nauczał w Internationales Kolleg Morphomata w Kolonii (2010–2011). Piastował także godność Inaugural Gastprofessor für Kulturgeschichte des Altertums w Monachium (2011–2012) oraz w Institute for the Study of the Ancient World w Nowym Jorku (2012–2013). Wiosną 2006 roku jego wkład do nauki i życia uniwersyteckiego (bardzo aktywnie wspierał studentów z Chin studiujących w Groningen) zyskał uznanie królowej Holandii, która mianowała go Oficerem Orderu Oranje-Nassau, jednego z najwyższych wyróżnień w kraju.
Zachary Dunbar
Zachary Dunbar studiował w klasie fortepianu w Uniwersytecie w Yale oraz był stypendystą Fulbrighta w The Royal College of Music w Londynie. Następnie występował z recitalami i koncertował jako solista w Wielkiej Brytanii, Europie i Stanach Zjednoczonych. Zbieżność zainteresowań muzyką i dramatem doprowadziła go do niezależnej kariery w teatrze. W Wielkiej Brytanii pracował jako profesjonalny reżyser, pisarz, kompozytor i wykonawca różnych gatunków muzyki (włącznie z operą pekińską), teatru pejzażu dźwiękowego, teatru tańca, słuchowiska radiowego (BBC 4), sztuk wystawianych na scenie oraz mainstreamowego teatru muzycznego. Jego dzieła były wystawiane w Camden People's Theatre, Pleasance Theatre, Bloomsbury Theatre, Brighton Underbelly, Embassy Theatre, w wielu alternatywnych teatrach na festiwalu w Edynburgu oraz na festiwalu Jungehunde w Danii. Niedawno w Royal Central School of Speech and Drama reżyserował Bachantki Eurypidesa. Jest współautorem publikacji w dziedzinie tragedii greckiej i teatru muzycznego, opublikowanych w czasopiśmie fachowym „Studies in Musical Theatre" oraz wydawnictwach Duckworth, Cambridge University Press oraz Oxford University Press. Obecnie piastuje stanowisko starszego wykładowcy w teatrze muzycznym w RCSSD.
Andrzej Gillmeister
Andrzej Gillmeister pracuje w Instytucie Historii Uniwersytetu Zielonogórskiego. Jest autorem lub współautorem dwóch monografii i kilkunastu artykułów dotyczących religii rzymskiej, historii historiografii oraz teorii historii.
Edith Hall
Edith Hall wykładała na uniwersytetach w Cambridge, Reading, Durham i Oxfordzie. Obecnie piastuje stanowisko profesora na Wydziale Studiów Klasycznych w Centrum Studiów Hellenistycznych w King's College w Londynie. Była również współzałożycielką Archiwum Przedstawień Dramatu Greckiego i Rzymskiego w Uniwersytecie w Oxfordzie i nadal pozostaje jego dyrektorem-konsultantem. Jest również przewodniczącą Gilbert Murray Trust. Jej publikacje pojawiają się w „The Times" i „Times Literary Supplement"; często występuje w radiowych i telewizyjnych programach stacji BBC. Do jej najważniejszych prac należą: Inventing the Barbarian: Greek Self-Definition through Tragedy (1989), edycja Persów Ajschylosa (1996), The Theatrical Cast of Athens (2006), The Return of Ulysses (2008), Greek Tragedy: Suffering under the Sun (2010) oraz Adventures with Iphigenia in Tauris: Euripides' Black Sea Tragedy (2013). Praca Introducing the Ancient Greeks, 1600 BC to 400 AD zostanie opublikowana w przyszłym roku.
Dariusz Kosiński
Dariusz Kosiński jest profesorem w Katedrze Performatyki Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W swoich badaniach skupia się na unikatowości polskiej tradycji teatralnej i performatywnej. Wyniki tych badań zawarł w książce Polski teatr przemiany (Wrocław 2007). W ostatnich latach Kosiński opublikował następujące prace: Grotowski. Przewodnik (Wrocław 2009), syntezę historii polskich sztuk performatywnych pt. Teatra polskie — historie (Warszawa, 2010; przekład na jęz. niemiecki wydany został w 2012), oraz Teatra polskie. Rok katastrofy — analiza wielkoskalowych przedstawień po katastrofie polskiego samolotu prezydenckiego w kwietniu 2010. Od r. 2010 Kosiński jest dyrektorem naukowym Instytutu Grotowskiego we Wrocławiu.
Fiona Macintosh
Dr Fiona Macintosh jest dyrektorem APGRD (Archiwum Przedstawień Dramatu Greckiego i Rzymskiego). Jest nauczycielem akademickim w Katedrze Recepcji Literatury Greckiej i Rzymskiej oraz nieetatowym badaczem w Kolegium Św. Hildy w Oksfordzie. Do pracy w APGRD w charakterze starszego pracownika naukowego Fiona Macintosh przeszła w r. 2000 z Katedry Języka Angielskiego w Kolegium Goldsmitha Uniwersytetu Londyńskiego. W październiku 2008 została wykładowcą dramatu greckiego i rzymskiego. Jej publikacje zawierają Dying Acts: Death in Ancient Greece and Modern Irish Tragic Drama (Cork, 1994; New York, 1995), Greek Tragedy and the British Theatre, 1660–1914 (Oxford University Press, 2005, współautorstwo Edith Hall), Sophocles' Oedipus Tyrannus (Cambridge University Press, 2009). Fiona Macintosh jest redaktorem The Ancient Dancer in the Modern World: Responses to Greek and Roman Dance (OUP, 2011) i współredaktorem Choruses: Ancient and Modern (OUP 2013) oraz mającego się wkrótce pojawić na rynku Oxford Handbook to Greek Drama in the Americas (OUP 2014).
Krzysztof Rutkowski
Krzysztof Rutkowski (ur. 1953) uzyskał stopień doktora w 1982 r., a w roku 1996 zrobił habilitację w Instytucie Badań Literackich PAN. Po blisko 30 latach pracy w Paryżu powrócił do Warszawy, by pracować ze studentami: jest profesorem na Wydziale Artes Liberales UW. Opublikował następujące książki autorskie: Ani było, ani jest. Szkice literackie (1984); Przeciw (w) literaturze. Esej o poezji czynnej Mirona Białoszewskiego i Edwarda Stachury (1987); Braterstwo albo śmierć. Zabijanie Mickiewicza w Kole Sprawy Bożej (Paryż 1988, trzy wydania); Męczennice z Saint-Denis. Opowiadania (1991); Stos dla Adama albo kacerze i kapłani. Studium w czternastu odsłonach o sporze zmartwychwstańcow z towiańczykami (1994); Paryskie pasaże. Opowieść o tajemnych przejściach (1995, cztery wydania); Mistrz. Widowisko (1996); Raptularz końca wieku (1997); Xiężniczka. Miejsce Xawery Deybel w rodzinie Mickiewiczów (1998); Śmierć w wodzie. Proza (1998); Kościół Świętego Rocha. Przepowieści (2001); Zakochany Stendhal. Dziennik wyprawy po imię (2005); Ostatni pasaż. Przepowieść o byciu byle-jakim (2006); Requiem dla moich ulic (2008); Wokulski w Paryżu (2010); Dar Anioła (2012). Przetłumaczył m. in. Pascala Quignarda: Seks i trwogę (2003), Taras w Rzymie (2003), Życie sekretne (2006) i Noc seksualną (2008).
Yana Sistovari
Yana Sistovari, również znana jako Yana Zarifi, jest dyrektorem artystycznym Kompanii Teatralnej Thiasos oraz honorowym członkiem nadzwyczajnym w kolegium Royal Holloway w Uniwersytecie Londyńskim. Teatr Thiasos wywodzi się z jej starań o odnowienie wystawień dramatu greckiego poprzez wykorzystanie wschodnich tradycji teatralnych. Yana Sistovari od dawna interesuje się rytuałem na styku kultur i starożytnym tańcem. Współpracowała przy wydaniu Cambridge Companion to Greek and Roman Theatre (pod red. M. McDonald i J.M. Waltona), a do książki Ancient Dancer in the Modern World pod redakcją Fiony Macintosh (Oxford 2010) napisała rozdział „Staniewskiego tajemniczy alfabet tańca — ciało i metafizyka". Pisała i wykładała również na temat tańca satyrowego, przedstawień gardzienickiego Ośrodka Praktyk Teatralnych Włodzimierza Staniewskiego oraz na temat podobieństw pomiędzy perskim teatrem Ta'ziyeh a dramatem starogreckim. Yana blisko współpracowała z Abd' Elkaderem Farrahem, jednym z najważniejszych scenografów XX wieku, którego projekty wykonane dla sztuk, oper, koncertów muzycznych i baletu (w sumie 250 produkcji) obejmowały m.in. produkcję Bachantek Eurypidesa, Arystofanesa Bogactwa i Pokoju oraz Persów Ajschylosa w Teatrze Thiasos, nad którymi pracował do chwili swojej śmierci. Innym bliskim współpracownikiem teatru Thiasos jest reżyser i performer, badacz teatru azjatyckiego i specjalista od masek, M.J. Coldiron, który wyreżyserował sekwencje z maskami w Hippolytosie Eurypidesa wystawionym przez teatr Thiasos.
Oliver Taplin
Oliver Taplin, po ukończeniu pracy na stanowisku profesora studiów klasycznych w Uniwersytecie w Oksfordzie i profesora w Magdalen College w Oksfordzie, we wrześniu 2008 przeszedł na emeryturę. Jego pierwsza książka, The Stagecraft of Aeschylus, została opublikowana przez Oxford University Press w roku 1977, a jego najnowszą pracą autorską jest Pots and Plays, wydana przez Getty Publications w roku 2007. Wraz z Edith Hall w roku 1996 założył Archiwum Przedstawień Dramatu Greckiego i Rzymskiego. W roku 1995 został wybrany członkiem Akademii Brytyjskiej, a w 2013 od Uniwersytetu Ateńskiego otrzymał doktorat honoris causa. Głównym tematem jego prac jest recepcja poezji i dramatu poprzez przedstawienia i kulturę materialną, zarówno w czasach starożytnych, jak i współczesnych. W ostatnich latach Oliver Taplin zajmował się przekładem sztuk, mając na celu zawarcie w swoich tłumaczeniach pewnego rodzaju dynamiki i kolorytu, które można skutecznie wykorzystać w przedstawieniach na żywo z udziałem wiersza i muzyki. Jego Medea została opublikowana wiosną roku 2013 przez Chicago University Press, a na ukończeniu jest cykl czterech tragedii Sofoklesa dla serii Oxford World Classics. W ciągu swojej kariery starał się swoje działania prowadzić choć w części poza akademią, szczególnie radiu i teatrze, zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i za granicą. Oliver Taplin jest współautorem następujących przedstawień: Oresteia (1981–1982, reż. Peter Hall), The Thebans (1992, reż. Adrian Noble), Oresteia (1999-2000, reż. Katie Mitchell) oraz Swallow Song (2004, 2006 reż. Lydia Koniordou).
Lech Trzcionkowski
Lech Trzcionkowski jest adiunktem w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Ukończył studia w zakresie historii i filologii klasycznej. Przełożył Plutarcha Żywoty równoległe i Bibliotekę mitów Pseudo-Apollodora. Ostatnio opublikował Bios – Thanatos – Bios — monografię orfickich kościanych tabliczek z Olbii.
Mariusz Zagórski
Mariusz Zagórski urodził się w Toruniu w 1976 roku. Studiował filologię klasyczną na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz w Albert-Ludwigs-Universität we Fryburgu w Niemczech. Uzyskał doktorat na podstawie rozprawy: Oktawian August i jego program ideowy w Metamorfozach Owidiusza. Od 2006 roku jest wykładowcą na Uniwersytecie Warszawskim w Instytucie Filologii Klasycznej. Jego główny zakres badań to poezja rzymska, grecka, epopeja rzymska, teoria literatury. Wraz z Mikołajem Szymańskim jest redaktorem serii Warsaw Studies in Classical Literature and Culture publikowanej przez Peter Lang Verlag.
