Natascha Kampusch opisuje piekło

Natascha Kampusch miała dziesięć lat, gdy została uprowadzona w Wiedniu. Był 2 marca 1998 roku. Dziewczynka pierwszy raz ubłagała wtedy mamę, by mogła pójść do szkoły sama.

„Tego ranka postanowiłam, że spróbuję być silna i że będzie to pierwszy dzień mojego nowego życia“ – napisała w autobiografii, która w środę trafi na półki europejskich księgarń. Wspomina, że tamtego dnia obraziła się na mamę i nawet nie dała jej buziaka na do widzenia.

Zakazał płakać

Pod szkołą spotkała Wolfganga Priklopila, który siłą wciągnął ją do samochodu, a potem przez osiem lat więził w bunkrze w swoim domu.

“Bił mnie nawet 200 razy w tygodniu. Kazał spać ze sobą w łóżku i przyczepiał mnie do siebie plastikowymi kajdankami” – opisuje. Kilka razy połamał jej kości. Bił pięściami po głowie. Gdy płakała, wsadzał jej głowę pod wodę i dusił. “Zakazał mi płakać” – wspomina. Gdy chciała wstać, usiąść lub coś powiedzieć, musiała pytać o pozwolenie.

Półnagiej kazał sprzątać dom i nazywał swoją niewolnicą. Sam kazał mówić do siebie “Panie” lub “Mistrzu”. Priklopil kazał jej też ogolić głowę na łyso, by jej włosy nie spadały na podłogę w jego domu. Sam mył ją wieczorem w zlewie. Natascha bała się rozebrać, ale – jak pisze – on nie zwracał na to uwagi. Mył ją, jakby była samochodem.

22-letnia dziś kobieta przyznaje, że kilka razy próbowała popełnić samobójstwo. Marzyła też o ucieczce. “Gdy miałam 12 lat myślałam, że jak będę miała 15, to będę silniejsza i ucieknę” – pisze. Udało jej się, gdy miała 18.

Pisanie jako terapia

Książka Nataschy Kampusch “3096 dni” (tyle czasu spędziła w niewoli) wywołała jednak zdumienie wśród wielu osób. Po pierwsze kobieta dotychczas żyła w cieniu i niechętnie opowiadała o życiu z porywaczem. Teraz nie dość, że zdradziła najdrobniejsze szczegóły, to jeszcze osobiście będzie musiała zająć się promocją książki i spotykać z czytelnikami. Po drugie, za swoją opowieść zgodziła się przyjąć bardzo wysokie honorarium, które według niektórych powinna przeznaczyć np. na cele charytatywne.

Psychologowie są jednak innego zdania. – Mnie to zupełnie nie dziwi. Jeśli ona nie zarobi na opisaniu swojej historii, to w dzisiejszych czasach zarobi na tym ktoś inny – mówi “Rz” brytyjska terapeutka Lysette Offley.

– Dlaczego nie? Pieniądze na pewno nie wrócą jej ośmiu straconych lat, ale pozwolą stanąć na nogi. Może przeznaczy je na terapię, która pozwoli naprawić wyrządzone jej krzywdy? – wtóruje psycholog James Alvarez.

Jego zdaniem powrót Nataschy do bolesnych wspomnień to też rodzaj terapii. – Gdy inni przeczytają jej historię, mimowolnie staną się świadkami jej tragedii – mówi.

– To pozwoli jej uporządkować swój świat i znaleźć w nim sens. W niektórych terapiach wręcz zalecane jest spisywanie swoich przeżyć. Napisanie tej książki naprawdę może jej pomóc – dodaje Offley.