Podstawą prawną do wyznaczania stref płatnego parkowania stanowią przepisy [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=6FDC312C1B83EFC22E65C205A936F88F?id=184778]ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. DzU z 2007 r. nr 19, poz. 115 ze zm.)[/link]. Zgodnie bowiem z treścią jej art. 13 ust. 1 korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.
Strefę taką ustala się [b]na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub realizacji lokalnej polityki transportowej[/b], w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla samochodów lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej.
[srodtytul]Rada na wniosek wójta[/srodtytul]
Uchwałę w tej sprawie podejmuje rada gminy (miasta) na wniosek wójta (burmistrza, prezydenta miasta), zaopiniowany przez organy zarządzające drogami i ruchem na drogach (art. 13b ust. 2 i 3 ustawy). W uchwale tej określić należy – poza granicami takiej strefy – przede wszystkim obowiązujące opłaty. Z tym że stawka za pierwszą godzinę postoju samochodu nie może przekraczać 3 zł.
Stawki te mogą być zróżnicowane, w zależności od miejsca parkowania. Przy ustalaniu stawek uwzględnia się progresywne narastanie opłaty przez pierwsze trzy godziny parkowania, przy czym progresja nie może przekraczać powiększenia stawki opłaty o 20 proc. za kolejne godziny w stosunku do stawki za poprzednią godzinę parkowania. Stawka opłaty za czwartą godzinę i za kolejne godziny parkowania nie może przekraczać stawki opłaty za pierwszą godzinę parkowania (art. 13b ust. 5 ustawy).