Kiedy pracodawca może wymagać zaświadczenia o niekaralności

- Czy od kandydata na stanowisko dyrektora ds. marketingu gminnego ośrodka kultury można żądać zaświadczenia z Krajowego Rejestru Karnego?

Do pracowników gminnych ośrodków kultury nie stosuje się przepisów ustawy z 21 listopada 2008 o pracownikach samorządowych (DzU nr 223, poz. 1458 ze zm.). Wynika to z przepisów ustawy z 25 października 1991 o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (tekst jedn. DzU z 2001 r. nr 13, poz. 1234 ze zm.).

Zgodnie bowiem z jej art. 26a pracownicy instytucji kultury podlegają przepisom kodeksu pracy.

Zatem do tych pracowników nie znajdą zastosowania wymagania określone w przepisach ustawy o pracownikach samorządowych, w tym wymóg niekaralności.

Również w przepisach ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej próżno szukać takiego, który stanowiłby, że pracownik takiej instytucji nie może być karany. Brak jest również regulacji, które nakładałyby na kandydatów do pracy w takich instytucjach obowiązek dostarczenia zaświadczenia o niekaralności.

Oznacza to, że pracodawca może od kandydata na stanowisko dyrektora ds. marketingu gminnego ośrodka kultury żądać podania danych osobowych wyłącznie w zakresie określonym art. 22

1

§ 1 i 2

kodeksu pracy

. Są to m.in.

• imię (imiona) i nazwisko,

• imiona rodziców,

• data urodzenia,

• miejsce zamieszkania (adres do korespondencji),

• wykształcenie,

• przebieg dotychczasowego zatrudnienia.

Co prawda art. 22

1

§ 4 k.p. stanowi, że pracodawca może żądać podania innych danych osobowych niż wymienione (np. zaświadczenia o niekaralności z Krajowego Rejestru Karnego), jeżeli obowiązek ich podania wynika z odrębnych przepisów.

Jednak żaden z przepisów ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej nie wymaga przedłożenia przez kandydata do pracy w gminnym ośrodku kultury zaświadczenia o niekaralności. Pracodawca nie ma zatem podstaw żądać w procesie rekrutacji przedłożenia takiego dokumentu.

Potwierdza to orzecznictwo. W szczególności

wyrok Sądu Najwyższego z 5 sierpnia 2008 (I PK 37/08)