26 września 2013 r. Trybunał Konstytucyjny rozpoznał wniosek Rady Miasta Kołobrzeg dotyczący podatku od nieruchomości związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych. Uznał, że preferencje podatkowe dla nieruchomości związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych są zgodne z konstytucją. Oznacza to, że gminy nie mogą stosować wyższych stawek do stołówek, restauracji, czy basenów znajdujących się w budynkach lecznic uzdrowiskowych.
W ocenie skarżących
Ustawodawca dokonał w latach 2010 i 2011 zmiany treści art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. B ustawy o podatkach lokalnych, poszerzając zakres sytuacji, w których stosowana jest niższa stawka podatku od nieruchomości. Zrezygnował z dotychczas stosowanego pojęcia budynków lub ich części „zajętych" przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych i wprowadził w to miejsce rozwiązanie, zgodnie z którym preferencja podatkowa przysługuje, jeżeli budynek lub jego część jest „związana" z udzielaniem świadczeń zdrowotnych.
W ocenie Rady Miasta Kołobrzeg ustawodawca nadmiernie rozszerzył krąg podmiotów, wobec których ma zastosowanie obniżona stawka podatku od nieruchomości. Wcześniejsza definicja umożliwiała jednoznaczne zidentyfikowanie powierzchni użytkowych, od których należało uiścić podatek. Preferencyjna stawka podatkowa miała zastosowanie wyłącznie do podmiotów, które na danym obszarze zajętych budynków lub ich części prowadziły działalność gospodarczą w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych.
Nowe brzmienie kwestionowanej regulacji umożliwia stosowanie stawki preferencyjnej podatku do wszystkich pomieszczeń „związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych", np. spa czy hoteli.
W konsekwencji wprowadzonej do ustawy o podatkach i opłatach lokalnych zmiany gminy uzdrowiskowe tracą możliwość uzyskiwania większych dochodów z podatków. A to z kolei uderza w ich samodzielność finansową, gwarantowaną przepisami konstytucji.
