Rowerzyści muszą jeszcze poczekać

Poznańska Rada Miasta przekroczyła granice władztwa planistycznego – orzekł Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. akt II OSK 1348/13).

Do projektu planu miejscowego dla obszaru Rataje-Łacina, przewidującego m.in. modernizację ul. Arcybiskupa Antoniego Baraniaka, która przebiega w sąsiedztwie atrakcyjnych terenów nad jeziorem Malta, rowerzyści chcieli dodać ścieżkę rowerową.

Zaproponowali, żeby ją wybudować nawet kosztem uszczuplenia przyległych terenów. Radni nie uwzględnili jednak tych uwag, gdyż byłoby to sprzeczne z już wydanymi pozwoleniami na budowę.

Mimo to w 2009 r. Rada dokonała korekty planu, żeby zmienić przebieg linii rozgraniczających teren pod drogę publiczną. Wyznaczono je m.in. poprzez działki spółki deweloperskiej Malta Office Park-Projekt Echo-96. Podczas opracowywania planu zostały na nich wybudowane legalnie cztery pięciokondygnacyjne biurowce. Linia rozgraniczająca biegnie po ścianie pierwszego. Uniemożliwia to m.in. podział i obrót nieruchomością. Toteż w 2012 r. spółka zaskarżyła uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu.

W odpowiedzi na skargę RM Poznania argumentowała, że takie wyznaczenie w planie linii rozgraniczających drogę publiczną poprawi bezpieczeństwo i usprawni ruch. Pozwoli też na zlokalizowanie ścieżki rowerowej.

Rada musi obowiązkowo określić w planie miejscowym zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacyjnych – stwierdził WSA. Z materiału dowodowego nie wynika jednak, dlaczego pominięto istniejącą zabudowę w postaci czterech budynków biurowych. Nie rozważono postulatu spółki, która proponowała zlokalizowanie ścieżki rowerowej na niezabudowanym terenie po przeciwległej stronie ulicy.

WSA doszedł do wniosku, że poznańska Rada nadużyła władztwa planistycznego, i stwierdził nieważność § 4 zaskarżonej uchwały planistycznej. Rada złożyła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W czwartek pełnomocnicy Rady przekonywali w NSA, że wkroczenie w planie na teren spółki, powodowane koniecznością modernizacji drogi, mieści się w granicach władztwa planistycznego. Możliwy jest podział na drogę i na tereny usługowe po linii budynku. Pozostawienie w mocy wyroku WSA oznacza, że pozostał teren pod modernizację ulicy, którego nie da się wydzielić. Wskutek unieważnienia jednego z paragrafów planu nie można ustalić linii rozgraniczającej, nie wiadomo więc, gdzie się kończy.

Pełnomocniczka spółki podkreślała, że nie wiadomo, dlaczego ścieżka rowerowa ma przebiegać przez jej działki, choć po drugiej stronie ulicy jest pas zieleni.

NSA uznał za prawidłowy wyrok WSA i oddalił skargę kasacyjną. Sędzia Arkadiusz Despot-Mładanowicz powiedział, że ustalenia sądu pierwszej instancji nie zostały skutecznie podważone. Sąd, który wyeliminował linię rozgraniczającą na pewnym odcinku, nie może też ustalać jej przebiegu. Przy niekwestionowanym przeznaczeniu terenu na cele drogowe musi to zrobić sama Rada Miasta poprzez uzupełnienie planu w kolejnej uchwale.