Wiesław Kozielewicz: Jestem sędzią SN, nie politykiem

Jak pan postrzega najnowszą wersję projektu o przywracaniu praworządności w Polsce? Ministerstwo Sprawiedliwości ostatecznie rezygnuje z likwidacji Izby Odpowiedzialności Zawodowej w SN. To pana cieszy?

Nim odniosę się do tego pytania, to przypomnę, że ponad 35 lat temu w wyniku inicjatywy ustawodawczej rządu Tadeusza Mazowieckiego ustawą z 20 grudnia 1989 r. wprowadzono nowy system rozpoznawania spraw dyscyplinarnych sędziów wszystkich rodzajów sądów w Polsce. Określono, że właściwymi do orzekania w tych sprawach będą dwa ogólnopolskie sądy dyscyplinarne złożone z sędziów wybranych na kadencję czteroletnią przez organy samorządu sędziowskiego: w pierwszej instancji – sąd dyscyplinarny, zaś w drugiej instancji – wyższy sąd dyscyplinarny. Zastąpiono tym samym rozwiązania obowiązujące w obszarze odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów przez 60 lat, bo od 1 stycznia 1929 r., to jest od daty wejścia życie u.s.p. z 1928 r. Wprowadzone w 1989 r. rozwiązania dyscyplinarne zmieniano w okresie ostatnich 35 lat już trzykrotnie – w 2001 r., 2017 r. i 2022 r. W wyroku z 6 lipca 2023 r. w sprawie sędzia Tuleya przeciwko Polsce Europejski Trybunał Praw Człowieka nie zakwestionował rozpoznawania spraw dyscyplinarnych sędziów przez Izbę Odpowiedzialności Zawodowej. W sporządzonym w Brukseli 24 lipca 2024 r. sprawozdaniu na temat praworządności Komisja Europejska stwierdziła m.in., że cyt. „Polska w zadowalającym stopniu osiągnęła dwa »nadrzędne kamienie milowe«, dotyczące wzmocnienia istotnych aspektów niezależności polskiego sądownictwa, w wyniku reformy systemu odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów.