Mroźna to była wyprawa

To ekspozycja zainspirowana wierszem T.S. Eliota.

„Wędrowaliśmy w końcu już tylko w ciągu nocy,

Śpiąc byle gdzie i płytko,

I słysząc w sobie głos,

który powtarzał w kółko:

To jest czyste szaleństwo”.

[wyimek][link=http://www.rp.pl/galeria/9131,1,589184.html]Zobacz galerię zdjęć [/link][/wyimek]

Poetycka inspiracja przyniosła poetycką wystawę. Nic tu nie jest nazbyt ilustracyjne. To tylko jedna z możliwych artystycznych interpretacji „Podróży Trzech Króli”. Wcale nie ostateczna – i w tym znajduję jej siłę. Dotąd w sztuce częściej pojawiał się motyw hołdu magów niż ich wędrowania, co łatwo pojąć z powodów teologicznych i historycznych. Mniej bowiem ważne było, że podróżowali, wobec faktu, iż jednak dotarli i złożyli pokłon Nowo Narodzonemu. Wątpliwości nie mieli, bo prowadziła ich Gwiazda, więc dla nich wszystko było jasne.

Autorów i pomysłodawców ekspozycji zajął temat drogi. Podążyli raczej tropem swoich artystycznych skojarzeń i upodobań niż za nader skromnymi biblijnymi przekazami. Wybrali wątki związane z zimowym podróżowaniem, ale w swobodny sposób skomponowali zestaw prezentowanych prac.

Wystawę otwiera tryptyk zmarłego w minionym roku Tomasza Tatarczyka przedstawiający rozjechaną w śniegu czarną koleinę drogi. To mocny i sugestywny obraz, swoista kwintesencja uciążliwego, zimowego podróżowania. Jest jeszcze inna zimowa droga i krwawa łuna, ponad czernią lasu, i ślady stóp na rozmiękłym śniegu. Wszystkie płótna Tatarczyka znakomicie wkomponowują się w poszukiwania obrazowej scenerii podróży Trzech Króli.

Grzegorz Moryciński, malujący pustynne pejzaże z Bliskiego Wschodu, przypomina, że to w takiej scenerii rozgrywały się wydarzenia sprzed 2000 lat, a nie wśród mazowieckich śniegów. W tym nagromadzeniu realności obecność nadprzyrodzonego zapewniają Anioły Marka Jaromskiego. Są jeszcze puste skorupy postaci czy raczej ubrań Józefa Łukomskiego. Przywołują „Wydrążonych ludzi” z poematu T.S. Eliota, utworu, który był wyjątkowo proroczą, choć pesymistyczną, wizją XX wieku.