Działa na pograniczu fotografii i filmu, jej prace są pokazywane w galeriach, m.in. w MoMA w Nowym Jorku, Kunsthalle w Zurychu i na Berlinale w Berlinie.
Przestrzeń i architektura miejsca mają dla niej duże znaczenie. Wystawa w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie zaczyna się od tunelu z dwoma potężnymi ekranami na przeciwległych krańcach. Wideoinstalacja nosi tytuł „Double Tide" i przedstawia pracującą kobietę na brzegu Oceanu Atlantyckiego. Zajmuje się zbieraniem ostryg z błotnistego dna. Ciągnie łódkę po płytkich nabrzeżnych wodach i musi nieustannie się schylać. Połów odbywa się podczas dwukrotnego odpływu w ciągu dnia. Film na jednym ekranie pokazuje pracę o brzasku, na drugim o zmierzchu. Widz może oglądać obie sceny osobno lub symultanicznie.
Obrazy mają wymowę metaforyczną. Mówią o trudzie życia i doskonałym pięknie natury, nietkniętej przez cywilizację, lecz naznaczonej skazą bólu, bo harmonia krajobrazu współistnieje tu z egzystencjalnym zmaganiem i poczuciem przemijania. Autorka filmu nostalgicznie wraca bowiem do miejsc swego dzieciństwa. Czas w tej wideorzeźbie jest rozpięty między nieskończonością a życiem „od świtu do zmierzchu".
