Widać wyraźnie, kto zyskuje, a kto traci na owej oszczędności. Intencje poszczególnych partii stają się tym bardziej zrozumiałe, gdy się spojrzy na upór PJN, które zażądało natychmiastowego zawieszenia subwencji. Ugrupowanie Joanny Kluzik-Rostkowskiej dziś nie ma prawa do żadnej subwencji, więc – na zasadzie zawistnika modlącego się, by i sąsiadowi zdechła krowa – próbuje choćby minimalnie zniwelować różnice szans.

Politycy nie mają wątpliwości, że prowadzona „na bogato” kampania wyborcza znakomicie poprawia wyniki. Nikt z nich nie przyzna tego głośno, ale wiedzą, że spora część polskiego elektoratu ma bardzo zmienne sympatie polityczne, reaguje przede wszystkim na głośne nazwiska, a programy są czynnikiem drugorzędnym. Wystarczy podać przykład z ostatniej kampanii samorządowej. Jedna z marginalnych list lewicowych w Zachodniopomorskiem wystawiła jako kandydatów do sejmiku wojewódzkiego trzy osoby o nazwisku Napieralski i jednego Olejniczaka. Uzyskała dzięki temu kilka procent głosów więcej. W Gdańsku z kolei, gdzie popularny prezydent Paweł Adamowicz miał pewną reelekcję, lokalny komitet wystawił kontrkandydata nazywającego się Dariusz Adamowicz. Mimo że wcześniej nieznany, zajął czwarte miejsce, zdobywając 7 proc. głosów. Opozycja i PSL boją się, że przez takie tricki – tym skuteczniejsze, im więcej wyda się na nie pieniędzy – Platforma przejmie wielką część wyborców nieinteresujących się na co dzień polityką. 

Na dodatek partia rządząca ma jeszcze inne atuty. Jej ministrowie mogą brylować przy otwieraniu Orlików i schetynówek. Kolejnym pretekstem do robienia kampanii za publiczne (ale nie z konta partii) pieniądze będzie promocja polskiej prezydencji w UE.

Stawka, o jaką toczyła się gra, jest naprawdę wysoka.