Budujące jest to, że nie przychodzą do nas tylko historycy czy studenci historii. Na przykład kiedy w ramach digitalizacji kolekcji „Powstania śląskie” skanowaliśmy dokumenty mówiące o tym wydarzeniu, to przychodzili do nas ludzie, których przodkowie brali udział w powstaniu. Chcieli odnaleźć ich ślady, czegoś więcej się dowiedzieć albo po prostu porozmawiać. Przychodzą do nas także ludzie, którzy tworzą drzewa genealogiczne swoich rodzin. Szukają przodków i chcą przejrzeć dostępne dokumenty.

[b]W instytucie pracują sami wolontariusze. Jak do państwa trafiają i kim są najczęściej?[/b]

Dajemy ogłoszenia w prasie polonijnej, że potrzebujemy chętnych. Ostatnio na przykład do prac przy digitalizacji zbiorów. Zgłaszają się młodzi ludzie w wieku 21– 25 lat, którzy chcą poznać nowe techniki pracy z komputerem. My dajemy im taką możliwość, a oni przy okazji uczą się polskiej historii. Obecnie wszyscy wolontariusze to studentki, brakuje nam płci przeciwnej.

[b]Czy łatwo zajmować się historią Polski na emigracji? [/b]

Nie jest to łatwa działalność. Najwięcej mamy problemów finansowych. Jest coraz mniej pieniędzy, a przydałoby się na przykład zatrudnić w instytucie kilku pracowników etatowych, bo teraz mamy tylko jednego – dyrektora wykonawczego. Pracy jest dużo i wolontariusze nie dają sobie ze wszystkim rady. Działalność jest trudna również dlatego, że środowisko polonijne zainteresowane jest głównie bieżącymi sprawami i dostosowywaniem się do rzeczywistości amerykańskiej, a nie tym, co oferuje instytut.