To niewiele, zważywszy, że mowa o dużym, 38-milionowym kraju mającym spore ambicje i leżącym w ważnym strategicznie miejscu na ziemi. Mieliśmy płynąć „w głównym nurcie” unijnej polityki zagranicznej, jak mawiał minister Sikorski, lecz jak dotąd zostaliśmy na brzegu.
„Niektóre kraje zaoszczędzą teraz trochę pieniędzy, korzystając z usług placówek UE” – stwierdził niedawno francuski minister ds. europejskich Pierre Lellouche. „Nie dotyczy to oczywiście Francji, która wciąż będzie utrzymywać sieć ambasad na całym świecie” – dorzucił przezornie. Dla rządu Donalda Tuska taka oszczędność miałaby sens, gdybyśmy uzyskali w zamian kilka stanowisk ambasadorskich w ważnych dla Warszawy stolicach. Na razie nie mamy ani jednego, a liczba naszych ludzi, którzy są włączeni w struktury służby zewnętrznej UE, jest zupełnie nieproporcjonalna do wagi Polski w Unii.
Unijna dyplomacja miała być z założenia nowoczesna i kompetentna, tymczasem większość dotychczasowych nominacji wskazuje, że nie o fachowość i wiedzę tu chodzi, lecz o czystą politykę. Polskich urzędników jak na lekarstwo, za to Belgów – zatrzęsienie. Mało kto zapewne się domyślał, że Belgia jest w dyplomacji taką potęgą. A co z językami obcymi? Bez przesady, jest przecież Google Translator.
I tak ambasador UE w Pekinie nieznający chińskiego będzie rywalizować o wpływy z przedstawicielem Stanów Zjednoczonych Jonem Huntsmanem, który, tak się jakoś składa, posługuje się biegle nie tylko mandaryńskim, lecz także tajwańskim dialektem hokkien. Podobnie jest w Ankarze: wysłannik Unii nie zna tureckiego, za to desygnowany na nowego ambasadora Stanów Zjednoczonych Frank Ricciardone mówi płynnie po turecku, arabsku, francusku i włosku.
Raport Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych jest smutnym dokumentem, bo po raz tysięczny pokazuje czarno na białym, jak mają się unijne slogany o wielkich projektach i dalekosiężnych celach do rzeczywistości.
