Wydawałoby się, że wynik konklawe, jak i słowa i postawa papieża Franciszka nauczą nas - ludzi mediów - pokory. Myliliśmy się całkowicie, za bardzo myślimy o religii i Kościele w kategoriach czysto politycznych, a wszystkie dziennikarskie analizy trafiły kulą w płot, więc powinniśmy przynajmniej za drugim razem nie ferować tak pewnie wyroków. W pewnym stopniu na pewno tak, bo nawet prof. Hartman odnosi się do nowego papieża z sympatią i .

Ale trudno czasem przyjąć wiadomość, że jednak nie wszystko co piszemy staje się ciałem, a nie wszystko, co nam się wydaje jest prawdą. I że może te czarne legendy o Kościele być może są choć trochę przesadzone. Przykładem tego jest niestrudzony krytyk Kościoła Adam Szostkiewicz z "Polityki", który już kilka godzin po wyborze Franciszka zamieścił taki komentarz:

Bergoglio? Kto? Bergoglio. Miałem go w swoim specjalnym kajeciku papieskim, ale nie myślałem o nim. Pewno tak jak Argentyńczycy nie myśleli w 1978 r. o Wojtyle. O kim? O Wojtyle.

No ale Wojtyłą to papież Franciszek nie będzie.

Jeśli to ma być nowy rozdział w Kościele w nowym wieku, to raczej też nie będzie.

Trudno mówić o rozczarowaniu czy zawodzie, ale entuzjazmu nie wyczuwałem nawet na Placu św. Piotra. Oczywiście z wyjątkiem Argentyńczyków i Włochów, bo Bergoglio mówi ich językiem jak oni. To jego korzenie. Ale co z innymi językami? Bez nich trudno być liderem politycznym, ale też religijnym w skali globalnej. Rozwiał się biały dym, a razem z nim nadzieje. Nie tylko moje.

Po czym w TVN-ie autorytatywnie zawyrokował:

Franciszek wchodzi między wilki jak biała owieczka, z którą one się prędzej czy później rozprawią

A wczoraj na swoim blogu znowu zapisał, już z mniejszą pewnością, ale też nie bardzo przejmując się chyba rzeczywistością:

Papież, który się nigdy nie uśmiecha.Tak o nim mówią w kręgach katolickich. Rzeczywiście charyzmą papież Franciszek nie błysnął. Ale wielu wiernym już się spodobał, zwłaszcza Rzymianom, do których przemówił płynną włoszczyzną. (...)

Coś w tym antykomunizmie nowego papieża musiało być, gdyż watykaniści uważają go za sympatyka prawicowego ruchu katolickiego ,,Comunione e liberazione'', nastawionego niechętnie do współbrata Bergoglia, zmarłego już kardynała Martiniego, wielkiego przegranego rywala Ratzingera na konklawe w 2005 r. To wtedy Bergoglio, według przecieków, okazał się silniejszy od Martiniego, ale słabszy od Ratzingera. To było jego pierwsze podejście do papiestwa. (...)