Sąd Najwyższy uwzględnił kasację rzecznika praw obywatelskich w sprawie mężczyzny oskarżonego o naruszenie zasad kwarantanny granicznej w marcu 2020 r.
Zachowanie obwinionego zakwalifikowano jako wykroczenie z art. 116 § 1 kodeksu wykroczeń, za które Sąd Rejonowy w Gdańsku ukarał go naganą.
Taką kwalifikację czynu zakwestionował jednak zdecydowanie rzecznik praw obywatelskich. Jego zdaniem zgodnie z treścią wspomnianego przepisu wykroczenie to popełnia ten, kto jest chory na chorobę zakaźną albo podejrzany o taką chorobę jest jej nosicielem. Tymczasem, jak zauważył organ, w tej sprawie sąd uznał jedynie, że obywatel popełnił wykroczenia z art. 116 § 1 k.w. Nie doprecyzował jednak, w jakiej konkretnie postaci: czy jako chory, czy jako nosiciel choroby zakaźnej i w jaki sposób.
Czytaj więcej
Zgodnie z najnowszym rozporządzeniem, osoby powracające z krajów spoza strefy Schengen i niebędących członkami EFTA muszą poddać się kwarantannie granicznej. Rzecznik Praw Obywatelskich interweniuje w sprawie nagłej zmiany przepisów.
Rzecznik przypomniał dodatkowo, że obowiązek odbycia kwarantanny przez osoby powracające do kraju z zagranicy został ustanowiony bez podstawy prawnej, co stanowi rażące naruszenie art. 7 konstytucji. Tego typu rozwiązanie, jako istotnie naruszające obszar wolności jednostki, może być wprowadzone jedynie drogą ustawy, a nie rozporządzenia.
Skład orzekający uwzględnił argumentację zawartą w kasacji rzecznika i uniewinnił obywatela.
– Sąd Najwyższy w komentowanym wyroku opowiedział się za ścisłą wykładnią delegacji ustawowej zawartej w art. 46 ust. 2 i 4 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi – uważa mec. Artur Rycak z Kancelarii Prawa Pracy i HR. I dodaje: – Oznacza to, że obowiązki nałożone na obywateli w drodze rozporządzeń wydanych w 2020 r. przez ministra właściwego do spraw zdrowia w związku z epidemią Covid-19 według Sądu Najwyższego nie mogą być podstawą do penalizacji zachowań, o ile obowiązki te wykraczają poza delegację ustawową. Przede wszystkim z wyroku wynika, że Sąd Najwyższy ściśle interpretuje „czasowe ograniczenie określonego sposobu przemieszczania się”, o którym mowa w art. 46 ust. 4 pkt 1 ustawy w kontekście gwarantowanego normami Konstytucji RP prawa do swobodnego poruszania się po terytorium RP.
Sygnatura akt: III KK 344/21
