Była opozycjonistka wniosła o potwierdzenie swojego statusu jako działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodów politycznych. Opisała swoją działalność w okresie od 13 grudnia 1981 r. do roku 1989 oraz współpracę ze zorganizowanymi strukturami opozycji antykomunistycznej: „Solidarnością Walczącą", NSZZ „Solidarność", KPN i innymi organizacjami.
Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych odmówił potwierdzenia statusu, uzasadniając, że kobieta nie przedstawiła dowodów, które jednoznacznie potwierdziłyby prowadzenie przez nią co najmniej przez 12 miesięcy nielegalnej działalności opozycyjnej w strukturach zorganizowanych lub we współpracy z nimi.
Czytaj więcej
Sejm powołał prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Po...
Gdy złożyła skargę, sprawa trafiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Skład orzekający stwierdził, iż definicje „działacza opozycji antykomunistycznej" oraz „osoby represjonowanej z powodów politycznych" są ściśle określone w ustawie, a zasady potwierdzania tego statusu nie dopuszczają uznania administracyjnego. Sąd zwrócił jednak uwagę, że taka działalność odbywała się w specyficznych, konspiracyjnych warunkach. Brak w zasobach IPN dokumentów dotyczących działalności skarżącej w zorganizowanych strukturach opozycji antykomunistycznej nie jest jednoznaczny z tym, że jej nie prowadziła.
– Nie każdy działacz zasługujący na sporny w sprawie status był znaną osobą. Nie każdy też został zdekonspirowany przez aparat komunistyczny, więc nie zawsze istnieją dowody zatrzymań, protokoły przesłuchań, akty oskarżenia i wyroki sądowe – tłumaczył sędzia Tomasz Świetlikowski, uchylając zaskarżoną decyzję.
