Pomoc psychologiczno-pedagogiczną organizuje dyrektor szkoły niezwłocznie po otrzymaniu orzeczenia lub opinii wydanych przez poradnie psychologiczno-pedagogiczne lub uzyskaniu od nauczyciela, wychowawcy, rodzica informacji o konieczności udzielenia wsparcia.
Jedno posiedzenie dla kilku osób
Pierwszym krokiem jest utworzenie zespołu, którego zadaniem jest planowanie, koordynowanie i ocenianie udzielanej pomocy. Tworzą go stali członkowie oraz ci włączani w jego pracę w zależności od potrzeb. Stałymi członkami zespołu są: nauczyciele prowadzący zajęcia z danym uczniem, specjaliści pracujący z uczniem, wychowawcy grup. Jeśli zatem w danej klasie jest kilku uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi (dalej SPE), to wszyscy uczący ich nauczyciele tworzą zespół. Warto też pamiętać, że jeśli dziecko uczęszcza do świetlicy szkolnej, to osobą na co dzień kontaktującą się z nim będzie wychowawca świetlicy.
Pracę zespołu koordynuje osoba wyznaczana przez dyrektora. To ona m.in. organizuje spotkania, przygotowuje dokumenty, przedstawia je dyrektorowi itp. Jeden koordynator może odpowiadać za pracę kilku zespołów. W ich posiedzeniach mogą uczestniczyć rodzice. O terminach spotkań dotyczących ich dziecka informuje ich dyrektor. Ponadto na wniosek dyrektora może w nich uczestniczyć pracownik ppp, a na wniosek rodziców przedstawione dyrektorowi inne osoby, a w szczególności: lekarz, psycholog, pedagog czy logopeda.
Jeśli w jednej klasie jest kilku uczniów potrzebujących pomocy, to na jednym spotkaniu zespół może przeanalizować sytuację wszystkich. Z tym że koordynator musi wyznaczyć czas dla każdego dziecka. Rodzice i zaproszone przez nich osoby mogą bowiem brać udział tylko w tej części, która dotyczy ich pociechy. Dyrektor nie ma obowiązku brać udziału w posiedzeniach. Jednak aby mieć pewność, że nowe regulacje są odpowiednio wdrażane, a potrzeby właściwie diagnozowane, warto, aby uczestniczył w pierwszych spotkaniach.
Karta i plan
Zadaniem zespołu jest rozpoznanie indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych dziecka oraz określenie sposobów ich zaspokojenia. Oznacza to, że musi on zaplanować zindywidualizowaną pracę z dzieckiem na obowiązkowych i dodatkowych zajęciach edukacyjnych, ustalić zakres, w którym dziecko wymaga pomocy psychologiczno-pedagogicznej, wskazać zalecane formy, sposoby i okres udzielania pomocy. Pomoc nie może się ograniczyć do przypisania dziecka do dodatkowych zajęć. Możliwe jest, że dziecko nie będzie korzystało z żadnych dodatkowych zajęć – bo wystarczy jedynie dostosować do jego potrzeb warunki, organizację i sposób pracy na zwykłych lekcjach oraz przygotować rówieśników do zrozumienia jego sytuacji. Takiej pomocy może potrzebować dziecko z chorobą przewlekłą, np. z cukrzycą czy hemofilią.
