Komisje się nie spieszą, a chorzy czekają na pieniądze

Powstaje pierwszy obszerny raport podsumowujący dwa lata działania wojewódzkich komisji ds. orzekania o zdarzeniach medycznych. Eksperci wskazują, że idea powołania instytucji, która ułatwi pacjentom uzyskanie szybkiego odszkodowania, była słuszna, ale już z jej realizacją jest gorzej.

Komisjom, zwłaszcza tym w dużych województwach, nie wystarczają wymagane ustawą o prawach pacjenta cztery miesiące. Postępowanie przeciąga się w praktyce do ośmiu. Nie bez powodu.

– Szesnaście osób powołanych do prac w komisji w województwie to za mało. Zwłaszcza w dużych regionach, gdzie wpływa po kilkanaście spraw miesięcznie, członkowie mają problem z zebraniem się i ustaleniem kilku terminów w ciągu miesiąca na posiedzenie – mówi Dorota Karkowska, współautorka podsumowania i członek mazowieckiej komisji.

Potwierdza to Piotr Kulik, przewodniczący kujawsko-pomorskiej komisji.

– Gdy każdy członek pracuje zawodowo, a pochodzą z różnych miast, trudno ustalić jeden dogodny dla wszystkich dzień – mówi.

Konkretne zastrzeżenia

Prawnicy i przedstawiciele zawodów medycznych zasiadający w komisji tłumaczą też, że rozpatrywanie przypadku nie ogranicza się do posiedzenia i wysłuchania świadków. Trzeba też przejrzeć nieczytelną dokumentację medyczną czy poszukać biegłych do wydania opinii.

Zmiany wymagają też przepisy regulujące wymogi co do  kwalifikacji osób zasiadających w komisjach.

–Powinni udokumentować nie tylko formalnie wykształcenie, ale i doświadczenie zbieżne z działalnością komisji. Inaczej nie ocenią, czy pacjent został poszkodowany – mówi Karkowska.

Są też zastrzeżenia do definicji zdarzenia medycznego. Nie obejmuje ona medycznych wypadków niepożądanych, niezawinionych przez nikogo. ??– W takich sytuacjach nie możemy uznać, że doszło do zdarzenia. Pacjentowi nie należy się więc odszkodowanie – tłumaczy dr Karkowska. Jako przykład podaje zabieg tracheotomii. Choć lekarz wykonywał go zgodnie ze sztuką medyczną, to przy wkładaniu rurki intubacyjnej, ze względu na uwarunkowania anatomiczne, doszło do uszkodzenia tchawicy.

– Nawet w sądzie nie ma szans na odszkodowanie, bo trzeba udowodnić winę – dodaje dr Karkowska.

Problemem jest też brak dolnej granicy odszkodowania. Przepisy określają tylko górną, czyli 100 tys. zł za zakażenie lub rozstrój zdrowia i 300 tys. zł za śmierć pacjenta dla spadkobierców. Brak minimum powoduje, że szpitale niemające wykupionego ubezpieczenia nie chcą płacić. Zdarzało się, że lecznica proponowała poszkodowanym tylko złotówkę.