Francja: Czy Marine Le Pen znajdzie się w cieniu Jordana Bardelli?

– No tak, trochę się jednak tego obawiam – przyznaje „Rzeczpospolitej” Bruno Gollnisch, w przeszłości wiceprzewodniczący Frontu Narodowego (dziś to Zjednoczenie Narodowe, ZN). To odpowiedź na pytanie, czy człowiek bez ukończonych studiów i żadnego doświadczenia w rządzeniu podołałby funkcji sprawowanej wcześniej przez generała Charlesa de Gaulle’a czy Françoisa Mitterranda.

Czytaj więcej

Polityka

Le Pen: Ukraina należy do sfery wpływów Rosji

TSUE nałożył na Polskę milion euro dziennych kar za łamanie zasad praworządności. Otóż Francja za...

Francuzi zdają się jednak nie mieć w tej sprawie wątpliwości. Sondaż instytutu Odoxa pokazuje, że Bardella nie tylko z nawiązką wygrałby pierwszą turę wyborów prezydenckich, ale pokonałby w drugiej turze nawet najsilniejszych kontrkandydatów. Dostałby 53 proc. głosów w starciu z byłym premierem Édouardem Philippem. Jeszcze więcej (56 proc.) zgarnąłby w starciu z innym premierem wskazanym przez Emmanuela Macrona, Gabrielem Attalem. A w starciu ze wschodzącą gwiazdą umiarkowanej lewicy Raphaëlem Glucksmannem mógłby liczyć na 58 proc. Gdyby zaś jego rywalem był przywódca radykalnej lewicowej Francji Niepokornej Jean-Luc Mélenchon, po prostu zmiażdżyłby go, otrzymując 74 proc. głosów.

Marine Le Pen stawia na Jordana Bardellę po swojej klęsce w wyborach w 2017 r.

– Przed wyborami prezydenckimi w 2017 r. zwycięstwo kandydatki skrajnej prawicy było niemożliwe. W 2022 r. twierdziłem, że jest mało prawdopodobne. Teraz muszę przyznać, że jest ono możliwe – mówi „Rzeczpospolitej” francuski politolog Dominique Moïsi. Jego zdaniem sukces Bardelli to sygnał ogromnej frustracji Francuzów, spowodowanej nie tylko stanem kraju, ale także zawodu prezydenturą Macrona. – Na scenie politycznej mamy pustkę. Philippe i Attal zdradzili Macrona, a to nigdy się nie podoba. Glucksmann przegrał debatę telewizyjną z Érikiem Zemmourem (lider mniejszego ugrupowania skrajnej prawicy – Rekonkwista), a Bruno Retailleau (lider gaullistowskich Republikanów) nie potrafił godnie odejść z rządu – tłumaczy.

Bardella mocno gra na swoim pochodzeniu. Wywodzi się z blokowiska w graniczącym z Paryżem najbiedniejszym departamencie kraju, Seine-Saint-Denis, gdzie osiedliło się szczególnie dużo muzułmańskich imigrantów. Wychowała go samotnie matka. Chce więc być inspiracją dla wielu młodych Francuzów, którym trudno związać koniec z końcem. Prawda jest jednak bardziej złożona: ojciec, drobny przedsiębiorca, opłacił mu prywatną szkołę średnią, kupił samochód. I to z nim przede wszystkim się związał po osiągnięciu pełnoletności. 

Jordan Bardella próbował dostać się do prestiżowego paryskiego Instytutu Nauk Politycznych (Sciences Po), ale bez skutku. Zaczął więc studia na wydziale geografii Uniwersytetu Paris IV Sorbonne. Szybko je jednak porzucił, gdy otworzyła się przed nim kariera polityczna. 

Do dzisiejszego ZN przystąpił już w wieku 16 lat. Głęboko przekonany do idei skrajnej prawicy, zdyscyplinowany i pracowity, szybko wpadł w oko Floriana Philippota, ówczesnego zastępcy liderki partii Marine Le Pen. Rok 2017 przynosi jednak dramat skrajnej prawicy. Le Pen co prawda przechodzi do drugiej tury walki o Pałac Elizejski, ale w debacie telewizyjnej, która ją poprzedza, Macron miażdży swoją rywalkę. I to tak dotkliwie, że mało kto wierzy, iż Le Pen kiedykolwiek się z tego podniesie. Z partii odchodzą najwierniejsi, w tym Philippot. Ale Bardella robi inaczej. Zbliża się do Marine Le Pen. I ta rok później, ku zaskoczeniu szeregów partyjnych, stawia na nikomu wówczas nieznanego, 22-letniego chłopaka. To on ma poprowadzić ugrupowanie w wyborach europejskich w 2018 r.

– Dawałam szansę wielu, ale tylko niektórzy potrafili to wykorzystać – powiedziała później Le Pen. 

Swoim stylem bycia Jordan Bardella chce się wpisać w tradycyjne wartości prawicy

Lista ZN z 23 proc. głosów wygrywa tamte wybory przede wszystkim dlatego, że ruch protestu Żółtych Kamizelek podciął poparcie dla liberałów Macrona. W listopadzie 2022 r. Bardella zostaje formalnym przywódcą ruchu. Uzyskuje 85 proc. głosów działaczy partii, pokonując wieloletniego partnera Le Pen i mera Perpignan, Louisa Aliota. To wówczas rysuje się w głowie Marine Le Pen plan, zgodnie z którym w 2027 r. zdobywa prezydenturę, a Bardella zostaje jej premierem. 

Tyle że wszystko się wywraca w marcu 2025 r., kiedy Le Pen zostaje skazana na pięć lat pozbawienia biernego prawa wyborczego za defraudację funduszy unijnych. Co prawda Le Pen odwołała się (wyrok zapadnie zapewne latem), jednak zmiana wyroku wydaje się mało prawdopodobna.

Dziś coraz więcej wskazuje na to, że uczeń zaczyna przewyższać swoją nauczycielkę. Wśród działaczy ZN aż 97 proc. ma o Bardelli pozytywną opinię. 39 proc. ogółu Francuzów odnosi się do niego pozytywnie (wobec 35 proc. dla Le Pen), a 44 proc. uważa, że najlepiej reprezentowałby skrajną prawicę w wyborach (37 proc. wskazuje Le Pen). 

Czytaj więcej

Opinie polityczno - społeczne

Jędrzej Bielecki: Macron tańczy pod muzykę Marine Le Pen

Emmanuel Macron wskazał Michela Barniera jako kandydata na premiera Francji. Prezydent wreszcie z...

Przystojny, zawsze elegancko ubrany i wstrzemięźliwy w zachowaniu, Bardella sposobem bycia chce utożsamiać tradycyjne wartości prawicy. Kreuje się na postać formatu ministra spraw wewnętrznych. Wielu uważa, że lepiej niż jego mentorka mógłby zjednoczyć całą prawicę, czyli także Rekonkwistę i Republikanów. Jego atutem jest to, że nie nosi nazwiska Le Pen, jak Jean-Marie (ojciec Marine), który był kojarzony z kolaborującym z Hitlerem reżimem Vichy.

– Jordan nie chciał mieć kontaktów ani z Jean-Marie, ani z nami, starą gwardią. Szkoda. Zrozumiałby, że nie mieliśmy w sobie nic z antysemitów – twierdzi Gollnisch.