Od momentu akcesji Polski do Unii Europejskiej i otwarcia zagranicznych rynków pracy, wzrosła liczba osób decydujących się na podjęcie pracy w innym kraju. W konsekwencji wiele osób przenosi się za granicę i tam gromadzi oszczędności oraz majątek. Stopniowo rośnie także liczba osób inwestujących w zagraniczne nieruchomości.
Dlatego coraz częściej pojawiają się przypadki nabywania przez polskich obywateli spadków z zagranicy. Problemem polskich spadkobierców staje się w takich przypadkach podwójne opodatkowanie odziedziczonego majątku i kwestia prawa do odliczenia w Polsce zagranicznego podatku spadkowego.
Polskie przepisy podatkowe nie przewidują odpowiednich mechanizmów zapobiegających temu niekorzystnemu zjawisku i w tym zakresie odbiegają od rozwiązań wprowadzonych w innych państwach UE.
Zasada źródła i zasada rezydencji
Większość państw członkowskich opodatkowuje majątek spadkowy. Podstawowe kryterium, według którego ustalany jest związek majątku spadkowego z jurysdykcją podatkową danego kraju, odwołuje się bądź do miejsca położenia majątku (zasada źródła), bądź do powiązań osobistych łączących spadkobiercę lub spadkodawcę z danym krajem np. obywatelstwo, miejsce zamieszkania lub miejsce stałego pobytu (zasada rezydencji/ośrodka interesów/obywatelstwa). Niektóre kraje stosują kombinację tych reguł odmiennie definiując poszczególne kryteria.
Wskutek stosowania odmiennych zasad w różnych krajach, cały odziedziczony majątek może podlegać opodatkowaniu w jednym kraju ze względu na obywatelstwo lub miejsce zamieszkania spadkobiercy lub spadkodawcy, a w innym kraju ze względu na miejsce położenia tego majątku. Może też być tak, że dwa kraje mogą żądać zapłaty podatku przyjmując, że odziedziczony majątek ma źródło w tych krajach (np. w odniesieniu do wartości niematerialnych i prawnych).