Jak wyjść z tego błędnego koła? Premier Tusk proponuje obowiązkowe budowy nowoczesnych boisk we wszystkich gminach. Nie wiem, jakie procedury przewidziano na wypadek, gdyby któraś z gmin doszła do absurdalnego wniosku, że boisko jest jej niepotrzebne, że np. woli basen albo – nie daj Boże – bibliotekę. Przypuszczam, że bibliotekę będzie musiała sama zbudować – oczywiście po wcześniejszym wybudowaniu boiska, nawet jeśli w gminie dwóch drużyn nie da się zebrać. Premiera mamy bowiem zakochanego w piłce na śmierć i życie. Zwłaszcza życie innych.

A gdyby tak popatrzeć na piłkę nożną bez tego polityczno-narodowego nalotu? Wiem, że to trudne zadanie, ale spróbujmy. Piłka nożna jest w istocie grą towarzyską, która z upływem lat staje się coraz bardziej wyrafinowana i skomplikowana. Jednak ciągle jest tylko grą – nasza porażka z Niemcami nie ma związku z budową rurociągu po dnie Bałtyku, a rewelacyjna postawa Rosji w meczu ze Szwecją nie jest wyrazem odradzania się imperium Putina. Piłka nożna i ludzie naprawdę ją rozumiejący nie potrzebują ani uszlachetniania jej porównaniami do baletu czy opery, ani zaprzęgania futbolu do spraw wagi państwowej.

I proszę nie rzucać przykładami historycznymi – w „wojnie futbolowej” z 1969 roku nie chodziło o żaden przegrany mecz piłkarski, tylko o dostęp salwadorskich chłopów do ziemi uprawnej i animozje między Salwadorem a Hondurasem. Sprzeciw lidera francuskiego Frontu Narodowego Le Pena wobec składu rasowego reprezentacji Francji na mistrzostwa świata w 1998 roku nie wynikał z jego troski o narodowy futbol, tylko ze strachu przed imigrantami. Propozycja odebrania polskiego obywatelstwa Lucasowi Podolskiemu nie ma nic wspólnego ze sportem, świadczy tylko o umysłowości autora tego projektu.

Piłka nożna nie jest przedłużeniem wojny innymi metodami, jest zwykłą – owszem, trudną technicznie i budzącą ogromne emocje – ale jednak zabawą. Jeśli gram w piłkę albo oglądam mecze, to nie to, by analizować fakturę stosunków społecznych albo poznawać istotę tradycji narodowej. Gram i kibicuję, bo uwielbiam, jak piłka toczy się po trawie, zazdroszczę umiejętności dryblingu Christianowi Ronaldo i strzału Wesleyowi Sneijderowi. Lubię śledzić wzrokiem lot piłki i dziwić się, dlaczego w ostatniej chwili zmienia kierunek. Analizować, dlaczego Boruc wychodzi zwycięsko w sytuacjach sam na sam z napastnikiem, mimo że zawsze broni tak samo i łatwo przewidzieć, co zrobi. Zrozumieć, dlaczego napastnik zwykle strzela w nogi bramkarza, a piłka zwykle i tak między nimi przelatuje. Obserwować ruchy zawodników na boisku i budować z nich figury geometryczne. Rozprawiać o inteligencji Holendrów, determinacji Turków i rodzajach bólu kolana albo stawu skokowego po wejściu obrońcy. Próbować zrozumieć rodzaj napięcia, który towarzyszy egzekutorowi rzutu karnego w decydującym momencie meczu, dzielić z nim radość po strzeleniu i smutek po pudle – czysto teoretycznie, bo przecież są to emocje niedostępne normalnym śmiertelnikom takim jak ja.

Kocham piłkę nożną, bo jest jednocześnie zwykłą grą i bywa wspaniałą sztuką rządzącą się swoimi własnymi prawami. Nie zależy od niej ani moje życie, ani los Polski.