Tajemnice willi Berlusconiego

W 1988 roku, gdy był „tylko” jednym z najbogatszych biznesmenów Włoch, Silvio Berlusconi kupił 60-hektarowy teren dawnego folwarku nad morzem od niejakiego Flavio Carboniego. Polityczni oponenci wypominają mu to do dziś. To Carboni miał w 1982 roku zorganizować ucieczkę do Londynu Roberta Calviego, „bankiera Pana Boga”, który wmieszał watykański bank w interesy z mafią i zapłacił za to życiem. Carboni był wielokrotnie skazywany (raz nawet na 15 lat) za związki z mafią, ale zawsze sąd wyższej instancji go uniewinniał. Niemniej na Villa Certosa do dziś ciąży cień mafii.

[srodtytul]Jest nawet sztuczny wulkan[/srodtytul]

Berlusconi od razu zaczął przebudowywać posiadłość, zmieniając ją w oazę luksusu, w której można odpocząć, rozerwać się, a przede wszystkim ubijać interesy i podejmować najważniejsze decyzje. Jak wspomina australijski magnat medialny Rupert Murdoch, w 1993 roku, podczas kolacji w Villa Certosa, Berlusconi ogłosił, że musi lecieć do Mediolanu, by założyć partię polityczną, która uratuje Włochy przed komunistami. – Myśleliśmy, że zwariował. A udało mu się – wspomina Murdoch.

O posiadłości zaczęło być głośno w 2001 roku, gdy Berlusconi po raz drugi został premierem. Villa Certosa zaczęła funkcjonować jak Camp David, ośrodek wypoczynkowy amerykańskich prezydentów, w którym przyjmują oni swoich politycznych i niepolitycznych przyjaciół. Z biegiem czasu, jak można wyczytać w należącym do brata premiera dzienniku „Il Giornale”, Berlusconi zaczął „przekształcać Villa Certosa na swój obraz i podobieństwo”. Ściągnęło mu to na głowę 13 oskarżeń o łamanie przepisów budowlanych i ochrony środowiska, ale okazało się, że wszystko, co się dzieje w posiadłości premiera, jest tajemnicą państwową.

W efekcie powstała kapiąca od luksusu i ekstrawagancji Berluscolandia ze stylizowanym na grecki ogromnym amfiteatrem, sztucznymi jeziorkami, wodospadami, gajami oliwnymi, wzgórzami, warzywniakiem w stylu medycejskim, szklarniami, kamiennymi wieżyczkami, które udają tzw. nuraghe stawiane na Sardynii przed naszą erą, a nawet sztucznym wulkanem. Kiedy trzy lata temu Berlusconi, aby zaskoczyć swoich gości, spowodował naciśnięciem guzika najpierw lekkie trzęsienie ziemi, a potem erupcję ze spływającą ognistą lawą, okoliczni mieszkańcy dali się nabrać i wezwali straż pożarną. W Villa Certosa jest też schron atomowy i tunele prowadzące do nowo wybudowanego portu, gdyby trzeba było nagle się ewakuować. Te wszystkie cuda techniki i architektury są oczywiście przedmiotem zazdrości maluczkich, ale przede wszystkim bezlitosnej krytyki intelektualnych elit: szczyt megalomanii i bezguścia, emanacja osobowości nuworysza pragnącego za wszelką cenę imponować. Niemniej jednak na Sardynię do Berlusconiego zjeżdżają tabuny VIP-ów z Włoch i zagranicy. To z pewnością miejsce najbardziej „trendy” we Włoszech, oblegane bez przerwy z lądu, morza i powietrza przez paparazzich.

W tym otoczeniu Berlusconi podejmuje najważniejsze dla siebie i Włoch decyzje. W Villa Certosa odbywają się nasiadówki partyjnej i rządowej wierchuszki, planowana jest strategia biznesowa koncernu Berlusconiego Fininvest i jego medialnego kolosa Mediaset. To w Villa Certosa Berlusconi podejmuje innych państwowych przywódców. Byli tu m.in. George Bush, Władimir Putin, Tony Blair, Hosni Mubarak i Jose Aznar, a także Aleksander Kwaśniewski. Ten ostatni mówił na antenie TVN 24, że willa była miejscem, w którym Berlusconi forsował swoje polityczne projekty i pozyskiwał sojuszników.

Niewiele z przebiegu tych spotkań przebija się na zewnątrz, ale wiadomo, że gdy w Villa Certosa gościł Tony Blair, na boisku zorganizowano mecz futbolowy Włochy – Anglia z udziałem premierów i ochroniarzy. Spotkanie przerwano, bo Berlusconi, oddając strzał na bramkę, doznał kontuzji kolana i musiał pojechać na rezonans magnetyczny. Wiadomo również, że Berlusconi umila czas swoim gościom, śpiewając piosenki w duecie z poznanym osiem lat temu w Neapolu Mariano Apicellą. Ten wokalista najpierw wskazywał gościom miejsce na parkingu, a potem z gitarą i neapolitańską pieśnią na ustach odprowadzał ich do stolików.

Berlusconi, który już w szkole, a potem na studiach dorabiał sobie jako piosenkarz, wystąpił pewnego razu na zakończenie kolacji – w duecie z Apicellą – z wiązanką pieśni neapolitańskich. Potem zaprosił go do siebie do Villa Certosa, gdzie razem komponowali i układali piosenki. W efekcie Apicella został nadwornym bardem premiera. Obaj, gdy dwa lata temu na Sardynii pojawił się Władimir Putin, powitali go piosenką „Oczy czornyje” i wiązanką melodii rosyjskich. Ten sam repertuar rok temu usłyszał rosyjski bogacz Roman Abramowicz.

[srodtytul]Chodzi głównie o atmosferę[/srodtytul]

Nigdy nie poznamy szczegółów prowadzonych w Villa Certosa rozmów politycznych Berlusconiego, ale jest to z pewnością nowa forma prowadzenia polityki. Maria Giovanna Maglie, znana komentatorka polityczna dziennika „Il Giornale”, powiedziała „Rz”: – To nieprawda, że Berlusconi, jak mu zarzuca opozycja i cała niemal zagraniczna prasa, traktuje Włochy jak własne przedsiębiorstwo. Ale prawdą jest, że traktuje politykę jak biznes. Tak jak w przeszłości, gdy najważniejsze negocjacje biznesowe, i to z sukcesami, prowadził w zrelaksowanej atmosferze i przy suto zastawionych stołach w Villa Certosa, tak teraz, gdy jest politykiem, rozmawia tam i negocjuje z partnerami politycznymi. Chce maksymalnie skrócić dystans, wytworzyć atmosferę zaufania, przyjaźni i niemal rodzinnych więzi. Ale nie robi tego z wyrachowania, z chęci zmiękczenia partnera. On po prostu taki jest. Nie znosi formalności. Sądzi, że zawierane w ten sposób porozumienia są trwalsze, bo zobowiązują niejako osobiście.

[srodtytul]Czeski premier nago[/srodtytul]