Aktualizacja: 13.08.2010 17:40 Publikacja: 13.08.2010 17:40
Jedną z ciekawszych wypraw był wyjazd do Helsinek przez Moskwę. Nie było innego połączenia. Do Moskwy pociągiem, przyjechaliśmy o północy. Wściekli i głodni. W hotelu restauracja zamknięta. Wrót pilnuje „Kliczko” – nie lzia i koniec. I tu Mietek Czechowicz wpada na pomysł:
- Kiedy z nami jest Łapicki!
- No to co?
- Ale on grał w „Lekarstwie na miłość!”
- Etot film z Kaliną?
- Da.
- Pażałsta!
Drzwi szeroko otwarte. Sześciu kelnerów, kawior i koniak do rana. Po godzinnej drzemce – zbiórka w autobusie. Pomagają etażne: „Tam na schodach jeszcze jeden z waszych leży”. Jakoś się pozbieraliśmy. W autobusie na dworzec – cisza. W powietrzu latają promile. I w tej ciszy rozlega się refleksyjna uwaga I sekretarza POP w teatrze: „Ci Rosjanie mili, serdeczni, ale jednak…”. I z tym „ale jednak” pojechaliśmy na dworzec. Mróz. Słońce syberyjskie. Pociąg do Helsinek ma dwie godziny opóźnienia. Nigdy nie zapomnę takiego widoku: Zosia Kucówna ubrana jak paryżanka na dworcu w Leningradzie ciągnie czystą z gwinta. Wreszcie po drobnych nieuprzejmościach (zdejmowanie skarpetek w poszukiwaniu dolarów) – Finlandia. Celnik (mężczyzna) ma długie, białe włosy i niczego od nas nie chce. W Helsinkach wynoszą kilka trupów – jeszcze niedopici. Gramy. Jak można grać w Finlandii „Hamleta” po polsku? Zabawne. Ja, co prawda, oglądałem w Budapeszcie „Otella” po węgiersku i pomimo znajomości sztuki (grałem w niej nawet w 1948 roku rolę Rodryga) niczego nie zrozumiałem.
Potem z Helsinek ruszyliśmy do Leningradu. Wywiozłem stamtąd pamiątkę – Eisernes Kreuz 1939, za 2 $. Pamiątka po sojusznikach.
Ciekawa rzecz, wszystkie carskie pomniki Finowie zostawili, a u nas chce się rozbierać Pałac Kultury.
Na zakończenie – bankiet. Dyrektor fińskiego teatru wznosi toast: „Obyśmy nigdy nie mieli wspólnego króla”.
Wielki sukces odniosłem również w RFN, w mieście Brema. Grałem Pana Młodego w „Weselu”. Miałem brawo po każdej zwrotce, ponieważ Niemcy oszaleli, widząc, że ktoś potrafi mówić tak szybko w tak dziwacznym języku.
Żeby już skończyć z CCCP, prawdziwym zwycięzcą byłem w „Trzy po trzy” Fredry. Zwallienniki znali i epokę, i Fredrę i podobał im się lekki ton przedstawienia. Gdy obrzucony kwiatami zszedłem do garderoby, czekał tam na mnie słynny tenor Kozłowski i usiłował gratulować po polsku, żeby udokumentować swoje polskie, zaszczytne pochodzenie.
© Licencja na publikację
© ℗ Wszystkie prawa zastrzeżone
Źródło: Rzeczpospolita
Jedną z ciekawszych wypraw był wyjazd do Helsinek przez Moskwę. Nie było innego połączenia. Do Moskwy pociągiem, przyjechaliśmy o północy. Wściekli i głodni. W hotelu restauracja zamknięta. Wrót pilnuje „Kliczko” – nie lzia i koniec. I tu Mietek Czechowicz wpada na pomysł:
- Kiedy z nami jest Łapicki!
- No to co?
Czy Europa uczestniczy w rewolucji AI? W jaki sposób Stary Kontynent może skorzystać na rozwiązaniach opartych o sztuczną inteligencję? Czy unijne prawodawstwo sprzyja wdrażaniu innowacji?
„Psy gończe” Joanny Ufnalskiej miały wszystko, aby stać się hitem. Dlaczego tak się nie stało?
W „Miastach marzeń” gracze rozbudowują metropolię… trudem robotniczych rąk.
Spektakl „Kochany, najukochańszy” powstał z miłości do twórczości Wiesława Myśliwskiego.
Bank zachęca rodziców do wprowadzenia swoich dzieci w świat finansów. W prezencie można otrzymać 200 zł dla dziecka oraz voucher na 100 zł dla siebie.
Choć nie znamy jego prawdziwej skali, występuje wszędzie i dotyka wszystkich.
Czy prawo do wypowiedzi jest współcześnie nadużywane, czy skuteczniej tłumione?
Z naszą demokracją jest trochę jak z reprezentacją w piłkę nożną – ciągle w defensywie, a my powtarzamy: „nic się nie stało”.
Trudno uniknąć wrażenia, że kwalifikacja prawna zdarzeń z udziałem funkcjonariuszy policji może zależeć od tego, czy występują oni po stronie potencjalnych sprawców, czy też pokrzywdzonych feralnym postrzeleniem.
Niektóre pomysły na usprawnienie sądownictwa mogą prowadzić do kuriozalnych wręcz skutków.
Hasło „Ja-ro-sław! Polskę zbaw!” dobrze ilustruje kłopot części wyborców z rozróżnieniem wyborów politycznych i religijnych.
Ugody frankowe jawią się jako szalupa ratunkowa w czasie fali spraw, przytłaczają nie tylko sądy cywilne, ale chyba też wielu uczestników tych sporów.
Współcześnie SLAPP przybierają coraz bardziej agresywne, a jednocześnie zawoalowane formy. Tym większe znacznie ma więc właściwe zakresowo wdrożenie unijnej dyrektywy w tej sprawie.
To, co niszczy demokrację, to nie wielość i różnorodność opinii, w tym niedorzecznych, ale ujednolicanie opinii publicznej. Proponowane przez Radę Ministrów karanie za „myślozbrodnie” to znak rozpoznawczy rozwiązań antydemokratycznych.
Masz aktywną subskrypcję?
Zaloguj się lub wypróbuj za darmo
wydanie testowe.
nie masz konta w serwisie? Dołącz do nas
