„Poland” wciąż brzmi jak „Holland”

Rozśmieszył kiedyś pana jakiś „Polish joke"?

Standardowe żarty o Polakach-głupkach mnie nie śmieszą. W PRL w latach siedemdziesiątych opowiadano takie same o milicjantach. Raz pojechałem w odwiedziny do cioci Ireny do Kopenhagi, spytałem: „Ilu milicjantów potrzeba, by wkręcić żarówkę? Pięciu, jeden trzyma żarówkę, a czterech kręci krzesłem." Moja ciocia na to, że takie same dowcipy opowiada się u nich o mieszkańcach miasta Aarhus. Zanim powstały „Polish jokes", to w USA opowiadano je o Grekach, a jeszcze wcześniej o Irlandczykach.

Stereotypy nie trwają więc wiecznie...

Tak, ten osiągnął szczyt w latach siedemdziesiątych, ale wtedy właśnie przyszedł Jan Paweł II, w którym USA się zakochały, i wybuchła „Solidarność", która niesamowicie wszystkim imponowała. I jak tu dalej gadać o Polakach głupkach?... Jednak pozostały inne, łagodniejsze stereotypy. Na przykład moi koledzy na uniwersytecie mówili: „Lets go, grab some brewskis," czyli idziemy na browar. „Brewski" to piwko, niby, że przez dodanie „ski" do czysto angielskiego „brew" całość jest już „po polsku." Chodzi o to, że Polacy lubią popić.

Inne stereotypy wywodzą się z narodowo-socjalistycznej czy komunistycznej propagandy. Na przykład niedawno rektor Ohio State University Gordon Gee popisał się goebbelsowską propagandą i opowiedział dowcip o tym, jak głupi polscy ułani szarżowali na niemieckie czołgi. No i naturalnie świetnie ma się propaganda kominternowska: „polscy faszyści", „polscy antysemici", „współudział w Holocauście", „odpowiedzialność za mordy Żydów" to przecież wszystko jest z moskiewskiego arsenału propagandowego, który w Polsce pamięta się jako „zaplutego karła reakcji".

Czy Polska w ogóle leży w Europie?

Europa kończy się na Niemczech. Dla Baracka Obamy istnieje Bruksela, Berlin, a dalej już Moskwa. Dla przeciętnego Amerykanina „Poland" brzmi jak „Holland". Nawet wiedza o „Solidarności" funkcjonuje coraz gorzej. Okrągły Stół jest rozpoznawalny tylko wśród specja- listów:  politologów i historyków. Polską walkę zupełnie przesłonił upadek muru berlińskiego, który jest głównym, a może i jedynym symbolem upadku komunizmu, na co zresztą propaganda niemiecka bardzo ciężko pracuje (tak jak uprzednio nad wymienieniem „Niemców" na „nazistów"). Rodziny wojskowe wiedzą jeszcze, że Polacy walczyli w Iraku, a nadal biją się w Afganistanie, ale poza tym w USA nie przebija się prawie w ogóle, że Polska płaci krwią za „wojnę przeciw terrorowi".

Czy media w ogóle cokolwiek wspominają czasem o naszym kraju?

Media są liberalne, a więc o Polsce albo nic, albo z szyderstwem, albo o „polskich obozach śmierci." Nic się nie mówi np. o Smoleńsku, bo to wydarzenie przeszkadza w dogadywaniu się Białego Domu z Kremlem. Więc się nie liczy. Liczy się za to, jak Polacy przepraszają za Jedwabne, wtedy się podoba i jest nagłaśniane, tak jak teraz ta książka o Zagładzie wydana przez MSZ.

Czy już każdy Amerykanin wie, że Polacy mordowali Żydów?

To są już głęboko utrwalone stereotypy, głównie poprzez niezweryfikowane opowieści domowe tych amerykańskich Żydów, którzy przeżyli wojnę. Proszę sobie wyobrazić, co by było, gdyby w Polsce nie było mechanizmu weryfikacji antyżydowskich stereotypów wyniesionych z opowieści babci, która przeżyła sowiecką okupację na Kresach? No właśnie: nieprawdziwy stereotyp, że „wszyscy Żydzi to komuniści," czyli „żydokomuna." A w USA takich weryfikacji nie ma. Opowieści o „polskim antysemityzmie" i „polskich obozach śmierci" przyjmuje się jak prawdę objawioną.

Dzisiejsza Polska też ma tak złą opinię w USA?

Naturalnie w tej chwili twierdzi się, że Polska to „normalny kraj demokratyczny." Polska stanie się krajem „faszystowskim", gdy ludzie zagłosują na prawicę, tak jak to miało miejsce na Węgrzech. W Budapeszcie panuje niemal nazizm albo „putinizm" według mainstreamowych, liberalnych mediów amerykańskich. Jednocześnie nie rozpoznaje się systemu postkomunistycznego jako systemu patologicznego, bo to psułoby dobre samopoczucie wyznawcom „demokracji". W tym sensie widzi się polską patologię brudnych interesów nie jako esencję systemu postkomunistycznego, tylko jako godny pożałowania produkt uboczny. Bo jak postkomuniści zgadzają się na wybory i biorą w nich udział, to mamy „demokrację" i wszystko w porządku, w strefie postsowieckiej bowiem zgadzają się z tym wszyscy szlachetni ludzie: to jest liberałowie i postkomuniści. A ci, których mierżą brudne interesy, muszą być antykomunistami, czyli takimi szatanami jak Joe McCarthy. Zapewne mają zapędy autorytarne, a kto wie, może nawet faszystowskie. Trzeba ich kontrować anty-anty-komunizmem. Vide narracja o Budapeszcie.