Scena, od której zaczyna się film „Jobs" Joshuy Michaela Sterna (od kilku tygodni na ekranach polskich kin), w zasadzie nadaje się również na finał. Bardzo amerykański, bo to spełnienie amerykańskiego snu. Oto odtrącony niegdyś genialny wynalazca po latach wrócił do swojej firmy i przedstawił światu rewolucyjny wynalazek, który zmieni nasze życie – iPoda.

Tyle że nic, co napisałem w poprzednim zdaniu, nie jest do końca prawdą. Ani Steve Jobs nie jest w zasadzie wybitnym wynalazcą, ani jego wynalazki nie są rewolucyjne, nie da się też powiedzieć, że iPody (a także iPady i iPhony) szczególnie zmieniły nasze życie. Rewolucja związana z pojawieniem się komputerów osobistych dokonała się znacznie wcześniej, a zawdzięczamy ją przede wszystkim mniej medialnemu Billowi Gatesowi i Windowsom. Co nie zmienia faktu, że twórca Apple'a (i nie mniej ważnego Pixara) był geniuszem. Jego niezwykłość brała się jednak z umiejętności leżących gdzieś na pograniczu technologii i marketingu, biznesu i designu. Z osobistej charyzmy, która sprawia, że użytkownicy jego urządzeń nie są tylko klientami, ale wtajemniczonymi. Członkami sekty Apple'a, którzy wierzą w wyjątkowość jej produktów i uważają, że ich nabycie jest przepustką do świata prawdziwej nowoczesności. Inne firmy też robią tablety, ale tylko iPad jest „tym prawdziwym", tak samo jak iPhone to „prawdziwy smartfon", a reszta to podróbki.