Na kartach historii Stanisław Gliński zapisał się wielokrotnie: jako uczestnik powstań śląskich, członek grupy dywersyjnej, obrońca Polski oraz uczestnik walk o Monte Cassino.
Urodził się 10 marca 1900 r. w Warszawie. To właśnie w swoim rodzinnym mieście dołączył do 1. Drużyny skautowej (później przemianowej na 1. Warszawską Drużynę Harcerską im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka”). Za działalność w tej tajnej organizacji w wieku 15 lat został zatrzymany i wywieziony na Syberię. Kilka miesięcy później – po zwolnieniu – objął stanowisko komendanta Polskiej Organizacji Wojskowej oraz hufcowego. W 1918 r., gdy Polska odzyskała niepodległość, wrócił do Warszawy, aby wziąć udział w rozbrajaniu Niemców. W kolejnym roku uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej.
Rok 1920 połączył los Glińskiego z Górnym Śląskiem, dokąd zdecydował się wyjechać, aby walczyć o przyłączenie tych terenów do Polski. Biorąc udział w II i III powstaniu śląskim, przyjął pseudonim Witold Korczak. Został członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska oraz szefem ochrony Wojciecha Korfantego tuż po zakończeniu II powstania. Działał w Grupie Destrukcyjnej Konrada Wawelberga, prowadząc działania dywersyjne i równocześnie obejmując dowodzenie nad grupą „U” (Unieruchomienia), która przeprowadziła operację wysadzenia dwóch mostów na Osłobodze w okolicach Głogówka i Prudnika w ramach akcji „Mosty” w 1921 r.
Czytaj więcej
Na szczęście to czarna komedia. Gdyby było inaczej, „Noc w przedszkolu” wystawiłoby bardzo surową notę polskim rodzicom.
Kiedy zryw patriotyczny dobiegł końca, Gliński został przydzielony do 4. Pułku Strzelców Konnych. W 1924 r. został absolwentem Centralnej Szkoły Kawalerii, co pozwoliło mu w niedalekiej przyszłości zostać wykładowcą Centrum Wyszkolenia Czołgów i Samochodów Pancernych oraz dyrektorem w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej. Jeszcze przed II wojną światową awansował do stopnia majora.
