Doskonale obrazuje to twórczość innego teologa Johna P. Meira, autora czterotomowego „Jezusa – Żyda pospolitego". Amerykański jezuita, profesor studiów nad Nowym Testamentem w Notre Dame, przez wiele lat przewodniczący Katolickiego Stowarzyszenia Biblijnego, największy zapewne autorytet piszący o okresie wczesnego chrześcijaństwa, uważa, że każdy sąd na temat historyczności cudów jest z istoty nadużyciem. Cud „leży poza granicami tego, co jakikolwiek historyk pracujący zgodnie z regułami badań historycznych mógłby kiedykolwiek ustalić". Jego zdaniem nie ma sensu pytać o to, czy opisane w ewangeliach nadprzyrodzone wydarzenia miały miejsca; co najwyżej można sprawdzić, czy zostały wymyślone przez pierwszych chrześcijan czy też mają związek z realnym zdarzeniem w życiu proroka z Nazaretu. Nawet tradycyjny argument na rzecz prawdziwości zmartwychwstania – gdyby nie miało ono miejsca, to jak wytłumaczyć nagłe pojawienie się i rozrost Kościoła – traci rację bytu. „Historyk jako historyk nie może w ramach swego zawodu odwoływać się do takich teologicznych wyjaśnień, ponieważ leżą one poza obszarem tego, co w teorii może zostać zweryfikowane przez jakiegokolwiek uczciwego obserwatora, wierzącego czy niewierzącego".

Nieuchronną konsekwencją takiego rozumowania, mniemam, musi być wykluczenie Boga z historii; ta może być zapisem wyłącznie naturalnych, ludzkich działań. Bóg, nawet gdyby chciał, nie może zostawić w dziejach żadnych „boskich" śladów. Kto uważa inaczej, pokazuje tylko swą niedojrzałość i naiwność. Nic dziwnego przeto, że katolikom, którzy nie osiągnęli jeszcze tego stopnia oświecenia, pozostaje uciec się do dzieł protestanckich teologów. Warto to zrobić.