Tłumaczone wtedy powieści Steinbecka mówiły przecież o bohaterach ułomnych, włóczęgach, nędzarzach i dziwakach. To był świat ludzi pokiereszowanych przez życie, z trudem sobie radzących, słabych i zagubionych, jak choćby George i Lennie, bohaterowie „Myszy i ludzi".

A kiedy John w 1962 roku otrzymał literacką Nagrodę Nobla, czytali go już wszyscy. Szczególnie łapczywie pochłaniali kolejne tomy prozy pisarza z Kalifornii debiutujący wówczas twórcy, których wyobraźnię kształtował; zaciekle dyskutowali o nim Stachura, Nowakowski, Grochowiak, Iredyński, Orłoś...  Powoli stawał się klasykiem wielkiej, amerykańskiej prozy i jest nim nadal. Przecież czytając dzisiaj „Ulicę Nadbrzeżną", śledząc losy Doktora czy Macka i jego kompanii miejscowych meneli, a także zaglądając do burdelu o nazwie Restauracja Pod Niedźwiedzią Flagą lub do sklepu prowadzonego przez Lee Chonga, wciąż przeżywamy te same silne emocje. Na przykład wzruszenie, gdy uczestniczymy z Doktorem w połowie ośmiornic w oceanie i spoglądamy w twarz tajemniczej dziewczyny, majaczącą tuż pod powierzchnią wody. Nadbrzeżna w Monterey w Kalifornii ulica, jakich wiele, a jednak szczególna, dzięki żyjącym tu typom. Ich historie są kanwą opowieści Steinbecka, żywej, pachnącej Pacyfikiem i prawdziwej, prawdą słowa wielkiego pisarza. Czy potrzeba czegoś więcej?