Michaił Gorbaczow do dzisiaj jest fetowany na Zachodzie jako człowiek, który zapobiegł wybuchowi wojny atomowej. Dokonał tego w najprostszy z możliwych sposobów, doprowadzając do upadku mocarstwo, któremu przewodził, a przy okazji światowy system komunistyczny. Nienawidzą go za to rodacy, choć przecież chciał dobrze. Nie przewidział tylko, że odrobina demokracji wlana do żył totalitarnego Golema zabije go, zamiast wzmocnić.

Z Gierkiem jest podobnie. Sprowadził nad Wisłę demona konsumeryzmu, sadząc, że w ten sposób zapewni Polsce Ludowej długie życie, a sobie dożywotnie panowanie. Demon jednak domagał się wciąż więcej i więcej pokarmu, a w końcu rozeźlony głodówką pożarł swojego nadzorcę. Ciąg dalszy  pamiętamy: PRL zamieniła się w masę upadłościową, z utęsknieniem czekającą na syndyka.

Inaczej jednak niż na Wschodzie, lud zachował we wdzięcznej pamięci człowieka, który na chwilę zapewnił mu złudzenie dobrobytu. Gdyby sentyment  automatycznie przekładał się na polityczne poparcie, towarzysz Edward wygrałby wybory w cuglach. Kłopot w tym, że od jedenastu lat nie żyje, a po ideowy spadek wyciąga się zbyt wiele rąk.