Tak [b]orzekł NSA 13 marca 2009 r. (I FSK 1955/07)[/b].
NSA rozpatrzył skargę na wyrok WSA w Lublinie, który uchylił decyzję organu podatkowego w części dotyczącej ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego. WSA stanął na stanowisku, że przepisy ustawy o VAT z 2004 r. przewidujące możliwość nałożenia na podatnika w określonych sytuacjach dodatkowego zobowiązania podatkowego są sprzeczne z prawem europejskim.
Zdaniem lubelskiego sądu wprowadzenie takiej regulacji narusza art. 27 VI dyrektywy, który przewiduje możliwość wprowadzenia przez państwa członkowskie tzw. środków specjalnych, stanowiących wyjątek od zasad przewidzianych w dyrektywie. Do ich wprowadzenia konieczne jest jednak wdrożenie procedury przewidzianej w art. 27 VI dyrektywy, polegającej na poinformowaniu Komisji Europejskiej i pozostałych państw członkowskich. Ponieważ taka procedura nie została wdrożona w przypadku sankcji VAT, w ocenie WSA kolidują one z prawem wspólnotowym.
Organ podatkowy wniósł skargę kasacyjną. W jego ocenie sąd I instancji błędnie zinterpretował art. 109 ust. 4 ustawy o VAT, gdyż przepis ten wprowadza sankcję administracyjną. VI dyrektywa dotyczy natomiast podatków o charakterze obrotowym. W konsekwencji dodatkowe zobowiązanie podatkowe nie jest środkiem specjalnym i tym samym nie musi być wprowadzane w trybie przewidzianym przez art. 27 VI dyrektywy.
NSA przychylił się do tego stanowiska. Wskazał na [b] orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z 15 stycznia 2009 r. (C-502/07)[/b], z którego wynika, że prawo wspólnotowe nie sprzeciwia się stosowaniu sankcji administracyjnej, jako środka mającego na celu zdyscyplinowanie podatników w zakresie wykonywania obowiązków ewidencyjno-rozliczeniowych. Dodatkowe zobowiązanie podatkowe przewidziane w art. 109 ust. 4 ustawy o VAT z 2004 r. jest taką właśnie sankcją administracyjną.
