Krystyna P. od 1990 r. mieszkała tuż za polsko-niemiecką granicą, dzięki czemu mogła codziennie dojeżdżać do pracy w szkole po polskiej stronie. Gdy w 2002 r. wypracowała staż emerytalny uprawniający ją do nauczycielskiej emerytury, wystąpiła o przyznanie świadczenia. ZUS przyznał jej 1,3 tys. zł emerytury. Cztery lata później, w lipcu 2006 r., wstrzymał jednak wypłatę, powołując się na to, że ze względu na miejsce zamieszkania ma do niej zastosowanie polsko-niemiecka [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=F36964377BCA5A5EFF78A6517529DDD0?id=76563]umowa z 9 października 1975 r. o zaopatrzeniu emerytalnym i wypadkowym[/link].
Od tego momentu ZUS zaczął wypłacać bezsporną część świadczenia (600 zł) za okresy ubezpieczenia wypracowane do końca 1990 r., gdy emerytka miała adres zamieszkania w Polsce.
Zarówno sąd okręgowy, jak i apelacyjny, które zajęły się tą sprawą, potwierdziły prawidłowość działania ZUS. [b]Dopiero, gdy sprawa dotarła do Sądu Najwyższego, okazało się, że powódka ma prawo do pełnego świadczenia (sygn. II UK 362/08)[/b]. SN powołał się na to, że wnioskodawczyni nabyła prawo do emerytury 1 września 2002, nie miała więc do niej zastosowania umowa z 1975 r., ale zawarta pomiędzy RP i RFN umowa z 8 grudnia 1990 r. ([link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=72540]DzU nr 108, poz. 468[/link]). Te przepisy nie przewidywały jednak żadnych wyjątków ze względu na to, że osoba uprawniona do polskiej emerytury, obliczonej wyłącznie na podstawie okresów ubezpieczenia wypracowanych w naszym państwie, ma miejsce zamieszkania w Niemczech. Dlatego też świadczenie należne wnioskodawczyni powinno być wypłacane na podstawie przepisów prawa polskiego.
SN powołał się także na przepisy prawa wspólnotowego. Mają one zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury w podobnej sytuacji po tym, jak Polska weszła do Unii Europejskiej. Od 1 maja 2004 r. w takich sprawach zastosowanie ma rozporządzenie Rady 1408/71 z 14 czerwca 1971 r., zgodnie z którym pracownik najemny zatrudniony na terytorium jednego państwa członkowskiego Unii Europejskiej podlega ustawodawstwu tego państwa, nawet jeżeli mieszka na terytorium innego. Przysługujące mu z tego tytułu świadczenia pieniężne nie mogą zostać zmniejszone ze względu na jego miejsce zamieszkania.
