[b]Sąd Najwyższy (sygn. III CZP 14/10)[/b] w uchwale wyjaśnił wątpliwość prawną dotyczącą sposobu obliczania terminu wystąpienia z wnioskiem o orzeczenie tego zakazu.
Dopuszczalność jego orzeczenia przewidziano w art. 373 ust. 1 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=F340136AD830608BFC1856B0D0DF11F3?id=328912]prawa upadłościowego i naprawczego[/link] (dalej p.u.n.).
[srodtytul]Surowa sankcja [/srodtytul]
W myśl art. 373 p.u.n. sąd upadłościowy może zakazać prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika spółki handlowej, przedsiębiorstwa państwowego, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszenia. Zakaz ten może dotyczyć m.in. upadłego przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną, a także innej osoby odpowiedzialnej za niedopełnienie obowiązku wystąpienia z wnioskiem o ogłoszenie upadłości w terminie dwu tygodni od powstania podstawy do jej ogłoszenia. Podstawą zaś taką jest w myśl art. 10 p.u.n. niewypłacalność dłużnika. Obowiązek zgłoszenia wniosku ciąży na dłużniku-przedsiębiorcy, a gdy jest nim osoba prawna, w tym spółka z o.o. i akcyjna albo jednostka niemająca osobowości prawnej – na każdym, kto ma prawo ją reprezentować sam lub z innymi osobami.
O wydanie zakazu wystąpił 16 czerwca 2009 r. wierzyciel spółki z o.o., której prezesem był Seweryn Z. Wierzyciel złożył w grudniu 2008 r. wniosek o ogłoszenie upadłości spółki, ale sąd postanowieniem z lutego 2009 r. na podstawie art. 13 ust. 1 umorzył postępowanie upadłościowe, bo majątek dłużnika nie wystarczał na pokrycie kosztów postępowania.