Naruszenie przez płatnika przepisów uzasadnia wydanie decyzji

[b]Tak postanowił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 31 marca 2005 r., FSK 1283/04[/b][srodtytul] Jaki jest problem[/srodtytul]

WSA oddalił skargę przedsiębiorstwa budownictwa przemysłowego na decyzję izby skarbowej określającą wysokości podatku dochodowego od osób fizycznych niepobranego przez płatnika.

Urząd skarbowy orzekł o odpowiedzialności podatkowej płatnika w związku z niedopełnieniem przez niego obowiązków, tj. nieobliczeniem, niepobraniem i niedeklarowaniem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od części wypłacanych wynagrodzeń ze stosunku pracy.

Przedsiębiorstwo nie opodatkowało ekwiwalentów wypłacanych pracownikom na podstawie umowy o pracę z tytułu używanych przez nich przy wykonywaniu pracy, stanowiących ich własność, narzędzi, materiałów lub sprzętu.

Urząd skarbowy stwierdził, że metoda pośrednia ustalenia wysokości ekwiwalentu wynikająca z rocznych norm zużywania się narzędzi i przeciętnych cen rynkowych nie jest wystarczająca do zastosowania zwolnienia, o jakim mowa w art. 21 ust. 1 pkt 13 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?n=1&id=346580]ustawy o PIT[/link].

Sprawą ostatecznie zajął się NSA.

[srodtytul]Skąd to rozstrzygnięcie[/srodtytul]

Stwierdził, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie. A to dlatego, że nie spełnia wymogów skargi kasacyjnej wskazanych w przepisach.

Brak skutecznego podniesienia zarzutu naruszenia przepisów postępowania oznacza, że NSA jest związany ustaleniami faktycznymi dokonanymi przez sąd pierwszej instancji. Błędne ustalenia faktyczne są zawsze konsekwencją naruszenia przepisów postępowania.

Poza tym nawet gdyby hipotetycznie założyć, że trafne jest stanowisko autora skargi kasacyjnej dotyczące błędnego zastosowania przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 21 ust. 1 pkt 13, art. 31, art. 32 i art. 37 ust. 1 ustawy o PIT oraz art. 8 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=582ECDA0581859658EA2BD1E83B507D8?id=176376]ordynacji podatkowej[/link], przez przyjęcie, że kwota ekwiwalentu nie spełnia przesłanek do objęcia jej zwolnieniem podatkowym, to wskazanie jako naruszonych tylko tych przepisów prawa materialnego jest niewystarczające do uwzględnienia skargi kasacyjnej.

W powołanej podstawie bowiem zabrakło najistotniejszego przepisu, stanowiącego o odpowiedzialności podatkowej płatnika, o zakresie tej odpowiedzialności, a mianowicie art. 30 § 1 ordynacji podatkowej. Zgodnie z nim w razie niedopełnienia przez płatnika obowiązków określonych w art. 8 ordynacji podatkowej organ podatkowy wydaje decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika, w której określa wysokość niepobranego lub pobranego, ale niewpłaconego podatku.